43-letni Jérôme Hamon jest pierwszym w historii medycyny pacjentem, któremu aż dwukrotnie przeszczepiano twarz. Cierpiący na nerwiakowłókniakowatość Francuz dochodzi do zdrowia po ostatniej transplantacji. — Mój dawca miał 22 lata, więc ja mogę znów czuć się, jakbym był młody — opowiada mężczyzna. Tacy pacjenci nie zdarzają się często. Jérôme, którego niezwykła historia choroby poruszyła miliony ludzi, zyskał przydomek „człowieka o trzech twarzach”.Z powodu choroby genetycznej (nerwiakowłókniakowatości typu 1) jego twarz niemal w całości pokryły niezłośliwe nowotwory (nerwiakowłókniaki). Skomplikowana transplantacja twarzy była dla niego jedyną szansą na powrót do zdrowia i normalnego życia.„Druga twarz”Pierwszą operację, dzięki której zyskał „drugą twarz”, przeszedł w 2010 roku. Choć zabieg ten przebiegł pomyślnie, to jednak po 5 latach nabawił się przeziębienia. Okazało się wtedy, że antybiotyk, który przyjmował razem z lekami immunosupresyjnymi (zapobiegającymi odrzuceniu przeszczepu), doprowadził do tego, że jego organizm nie przyjął transplantacji, a jego twarz zaczęło stopniowo martwieć. Ostatecznie, po niemal dwóch kolejnych latach, lekarze zdecydowali się na to, by w listopadzie 2017 roku usunąć przeszczepiony organ (pobrany od 60-letniego dawcy).Konieczne było przeprowadzenie drugiej operacji. Zanim udało się znaleźć odpowiedniego dawcę (tym razem 22-latka), Jérôme przez dwa miesiące był całkowicie pozbawiony twarzy oraz wszystkich pozostałych części ciała, które się na niej znajdują ( powiek, a także małżowin usznych). Nic nie widział, nie mógł jeść (wymagał specjalnego sposobu karmienia), ani mówić. Wymagał specjalnego leczenia przygotowującego go do kolejnej transplantacji we francuskim szpitalu Hôpital Européen Georges-Pompidou (HEGP), gdzie przeleżał 2 miesiące.„Trzecia twarz” — druga młodośćPodobnie jak w przypadku pierwszej transplantacji twarzy drugą operację przeprowadził prof. Laurent Lantieri. Lekarz udowodnił, że to, co dotąd wydawało się niewykonalne, w rzeczywistości jest możliwe. Zespołowi pod jego kierunkiem udało się potwierdzić światu, że podwójny przeszczep twarzy może okazać się twarz tym razem pochodziła od młodego dawcy, 22-letniego mężczyzny. Jérôme cały czas dochodzi do siebie po zabiegu. Jego stan jest już jednak stabilny i światu można było ogłosić, że skomplikowany przeszczep, o jakim jeszcze świat medycyny nie słyszał, okazał się pełnym podkreślają, że na całkowite dopasowanie skóry do pozostałych części ciała ( czaszki) trzeba jeszcze trochę poczekać. 43-letni Francuz nie kryjąc wzruszenia, wyjawił jednak mediom obecnym na oficjalnej konferencji prasowej z jego udziałem, że dzięki temu, że jego nowa twarz pochodzi od 22-latka, czuje się co najmniej dwadzieścia lat młodszy, dosłownie jakby zyskał drugą na świecie do tej pory wykonano około 40 transplantacji twarzy, to jednak Jérôme Hamon jest pierwszym w historii pacjentem, u którego zabieg ten przeprowadzono z powodzeniem aż dwa razy. fot. fot. Phillipe Lopez/East NewsTO CIĘ ZAINTERESUJE: Dyzostoza twarzowo-żuchwowa, czyli na co cierpi "Cudowny Chłopak"? Jak zabliźniają się rany? Przełomowe odkrycie naukowców z Olsztyna Niezwykły przypadek w Indonezji: ciało 14-latka samo wytwarza... jajka! Chłopczyk, który nie ma oczu: niezwykłe narodziny w Chinach

Wiecie, jakie były ulubione zajęcia większości studentów psychologii? Nie była to psychometria, chociaż jako jedna z nielicznych szczerze ją uwielbiałam. Wykłady z psychopatologii – to był nasz ukochany przedmiot. Niby nieobowiązkowy wykład, a co tydzień w auli zbierało się nas całkiem sporo, by posłuchać o objawach kolejnych zaburzeń psychicznych (i przy okazji odnaleźć 90% tych objawów u siebie). Gdy pewnego razu padło wreszcie hasło „schizofrenia”, sala z pewnością mocno się ożywiła, nic tak bowiem nie fascynowało studentów, jak schizofrenia paranoidalna i omamy (wtedy jeszcze nie wiedzieliśmy, że te dotyczące narządu wzroku rzadko mają miejsce w przypadku schizofrenii). Ludzki mózg jest niezwykle fascynujący, skoro potrafi wytworzyć spostrzeżenia zmysłowe bez wystąpienia bodźca zewnętrznego, który by te spostrzeżenia wywołał. O ile trudno polemizować ze zdaniem, że umysł człowieka to bardzo intrygujący twór, o tyle powodów, by tak sądzić, możemy znaleźć już mnóstwo. Ten, o którym opowiem Wam dziś (i który w mojej skromnej opinii jest jednym z najciekawszych zaburzeń), związany jest z książką pt. „Człowiek o 24 twarzach” i w potocznym języku znany jest jako „rozdwojenie jaźni”. Zanim więc przejdę do opowiedzenia Wam o wspomnianej przeze mnie książce, chciałabym poświęcić kilka słów tematowi samego zaburzenia. Czym jest dysocjacyjne zaburzenie tożsamości? Dysocjacja jest niedojrzałym mechanizmem obronny ego, który umożliwia ucieczkę przed lękiem, spowodowanym wystąpieniem traumatycznego wydarzenia, zwłaszcza we wczesnym dzieciństwie. Polega na oderwaniu od siebie takich procesów psychicznych, jak świadomość czy pamięć, które normalnie ze sobą współistnieją, a w konsekwencji dysocjacji zaczynają występować naprzemiennie lub nadal występują równocześnie, ale nie ma między nimi oddziaływania. Jednym z takich zaburzeń jest dysocjacyjne zaburzenie tożsamości, czy (zgodnie z klasyfikacją ICD-10) osobowość mnoga. Polega ono na występowaniu dwóch lub więcej tożsamości u tego samego człowieka, z których każda jest na tyle zintegrowana, by prowadzić swoje własne życie wewnętrzne. Każda z nich naprzemiennie przejmuje kontrolę nad zachowaniem, co powoduje występowanie luk w pamięci. Ważne jest, że tego typu zaburzenia nie są związane z działaniem substancji psychoaktywnych i nie dotyczą dziecięcych fantazji dotyczących zabaw z wyimaginowanym przyjacielem. Poszczególne tożsamości mogą, ale nie muszą, wiedzieć o sobie nawzajem. Mogą zdarzyć się również sytuacje, w których ich wiedza w tym zakresie jest zupełnie różna. Poza tym mogą różnić się od siebie wiekiem, płcią, znajomością języków obcych, umiejętnościami, schorzeniami, wynikami badań, poziomem funkcji fizjologicznych, charakterem pisma, akcentem, wiedzą ogólną, mogą też nosić zupełnie inne imiona i posiadać własny cykl menstruacyjny. W przypadku tego zaburzenia celem psychoterapii jest integracja poszczególnych tożsamości. „Człowiek o 24 twarzach” – o czym jest ta historia? „Człowiek o 24 twarzach” to historia Billy’ego Milligana, który stał się jednym z najbardziej znanych przypadków osobowości wielorakiej w historii. W wyniku traumatycznych wydarzeń z dzieciństwa, związanych między innymi z próbą samobójczą ojca i przestępstwami na tle seksualnym ze strony ojczyma, mały Billy zaczął wykształcać alternatywne tożsamości, które pomagały mu radzić sobie z przeżyciami, których udźwignięcie byłoby czymś niezwykle trudnym nawet dla dorosłej osoby. W wieku szesnastu lat Billy próbował popełnić samobójstwo, więc wykształcone przez niego tożsamości podjęły decyzję o „uśpieniu” swojego gospodarza. Łącznie z podstawową osobowością, u Billy’ego istniały dwadzieścia cztery tożsamości. Dziesięć z nich to osobowości, które były uprawnione do tego, by przejmować kontrolę. Zarządzał nimi Arthur – Anglik, który jako pierwszy odkrył istnienie pozostałych tożsamości i odgrywał decydującą rolę w warunkach bezpiecznych. Wówczas to od jego decyzji zależało, kto będzie sprawował kontrolę nad tożsamością. Gdy warunki zmieniały się na niebezpieczne (na przykład w więzieniu), kontrolę przejmował drugi zarządca – Jugosłowianin o imieniu Ragen. Poza wspomnianymi dziesięcioma tożsamościami, którym pozwolono na przejmowanie kontroli, istniało jeszcze trzynaście tożsamości określanych mianem „niepożądanych” – ich istnienie ujawniono dopiero w trakcie pobytu Billy’ego w Atheńskim Ośrodku Zdrowia Psychicznego. Dwudziesta czwarta osobowość nie należy do żadnej z tych kategorii. Jest nią bowiem Nauczyciel – suma ich wszystkich, nazywający siebie „Billym w jednym kawałku”, mający dostęp do wspomnień wszystkich pozostałych tożsamości, a w konsekwencji pamiętający wszystko. To on był głównym rozmówcą autora książki. Książka rozpoczyna się w momencie, w którym na Uniwersytecie Stanowym Ohio ktoś dokonuje gwałtów na trzech studentkach. Sprawcą okazuje się Billy Milligan, jednak coś w jego zachowaniu sprawia, że adwokaci, którzy zostali mu przydzieleni, zaczynają wątpić w jego zdrowie psychiczne. Od tej pory równolegle z toczącym się procesem, poznajemy koleje losu człowieka, który kiedyś został okrutnie skrzywdzony. Oprócz tego mamy też okazję obserwowania, jak wyglądał proces terapii Billy’ego i to chyba ta część lektury wywoływała we mnie najwięcej negatywnych uczuć. Psychoterapia to trudny proces i widząc, jak wiele pracy wkładał w swoje leczenie sam Billy, nie mogłam zrozumieć, dlaczego ludzie byli wobec niego tak okrutni. Zachowanie niektórych osób spośród personelu szpitalnego, a także tych, których Billy spotykał na zewnątrz, potrafiło w kilka sekund zburzyć to, co lekarze wraz ze swoim pacjentem przez kilka miesięcy starannie budowali. Człowiek, który doświadczył okrucieństwa czy wyrachowany geniusz zła? Nie jest prawdą, że każdy chorujący psychicznie przestępca jest psychopatą, choć ludzie, którzy nie mają na ten temat żadnej wiedzy, chętnie rzucają pojęciem „psychopatia” na prawo i lewo. Sęk w tym, że o ile diagnoza dyssocjalnego zaburzenie osobowości świadczy o tym, że osoba popełniająca zabroniony czyn była w pełni świadoma tego, co robi, o tyle poczytalność osób będących w stanie psychozy, jest co najmniej ograniczona. Sęk w tym, że czterdzieści lat temu przypadek Billy’ego był pierwszym w historii Stanów Zjednoczonych procesem, w którym oskarżony został uznany za niewinnego z powodu osobowości wielorakiej. Niestety, dziś nadal, zwłaszcza w Polsce, ludzie łatwo przypinają etykietki typu „Skoro zabił, to na pewno był chory psychicznie”, co przyczynia się do stygmatyzacji osób doświadczających kryzysów zdrowia psychicznego. Biorąc pod uwagę zwłaszcza kontekst stygmatyzacji, jest to książka godna polecenia. Przede wszystkim dlatego, że jest oparta na autentycznej historii, ale sfabularyzowana, żeby ułatwić czytelnikowi odbiór. Autor rozmawiał z Milliganem, głównie zaś z Nauczycielem, bo to właśnie jego wspomnienia umożliwiły powstanie tej książki. Lektura z pewnością daje dużo do myślenia, bo pokazuje, że pod zaburzeniem kryje się człowiek, który został kiedyś okrutnie skrzywdzony, który nie wie tak naprawdę, co się z nim dzieje, jest zagubiony i nie rozumie, czemu inni nie chcą uwierzyć, że to nie on popełnił przestępstwo, o które został oskarżony. Trudno uwierzyć w to, że Milligan był geniuszem zła i wymyślił sobie całą tę skomplikowaną i wielowątkową historię, by oszukać wymiar sprawiedliwości, lekarzy i całe społeczeństwo. Jedyne, co przeszkadzało mi nieco w odbiorze tej książki, to duża stronniczość autora – wiem, że część czytelników czuje się przez niego zmanipulowana. Widać wyraźnie, że Keyes chciał ukazać nam Billy’ego w jak najlepszym świetle i pewnie miał w tym dość oczywisty cel, jakim jest uświadomienie czytelnikowi, że to, co z jego strony może wydawać się jednoznacznie, wygląda całkowicie inaczej, gdy tylko zmienimy perspektywę. Można się również pastwić nad tym, że autor postanowił sfabularyzować tę historię, ale wyobraźcie sobie teraz, że przedstawiałby ją tak, jak psychiatrzy uczestniczący w procesie norymberskim (zainteresowanych odsyłam do „Dziennika norymberskiego” Gilberta i „Rozmów norymberskich” Goldensohna). Mimo tego, że bardzo interesuje mnie tematyka procesów zbrodniarzy nazistowskich, musiałam włożyć w lekturę dużo uwagi. A „Człowiek o 24 twarzach” po prostu sam się czytał. Nie umiałam się oderwać od tej książki. Fascynowała mnie od pierwszych do ostatnich stron. Być może należy wziąć poprawkę na moje wykształcenie, ale i tak uważam, że jest to lektura warta uwagi, która pozostawia po sobie mnóstwo refleksji dotyczących tego, czy i jak wymiar sprawiedliwości, system penitencjarny i psychiatria radzi sobie w takich sytuacjach. Historia Billy’ego Milligana to jednocześnie dobitny dowód na to, że ludzki mózg wciąż jest i pewnie jeszcze bardzo długo będzie niezbadanym do końca kosmosem.

Autor: Rybiński Krzysztof Język oryginalny: polski Kategoria: Literatura naukowa i popularnonaukowa Gatunek: ekonomia Forma: wywiad, rozmowa Rok pierwszego wydania: 2014 czyta autor Gdy polski rynek okazuje się zbyt mały… W czasach, gdy natychmiastowa komunikacja i podróżowanie są w zasięgu ręki każdego, a świat rzeczywiście przybrał rozmiary wioski, nikogo już nie dziwi, kiedy nawet mała firma planuje globalną ekspansję. „Go global!” Krzysztofa Rybińskiego to audiobook o tym, że polski rynek może się dla wielu okazać niewystarczający i że jest to bardzo pozytywne zjawisko, które powinniśmy wspierać i pochwalać. A przedsiębiorcy powinni odważniej spoglądać za ekonomiczny horyzont wyznaczony przez granicę kraju. Autor przedstawia ryzyko i przeciwności, jakie przedsiębiorcy decydujący się na zagraniczny rozwój marki mogą spotkać na swojej drodze. Nie ukrywa, że to dość trudny szlak, ale zwraca też uwagę, że warto podjąć ryzyko. I nie ogranicza się do teorii, przedstawia przykłady polskich przedsiębiorstw, które niegdyś stawały przed dylematem rozwoju globalnego, a teraz uważane są za jedne z najbardziej udanych ekspansji. W nagraniu, które zawiera wywiady z osobami odpowiedzialnymi za te decyzje usłyszymy nie tylko o sukcesach, ale również szczere wyznania dotyczące przeciwności: gospodarczych, legislacyjnych, proceduralnych. To cenne uwagi, które kolejnym firmom pozwolą oszczędzić mnóstwo czasu, pieniędzy i nerwów. Wywiady na potrzeby wydania audio przeczytał Marcin Fugiel. Prof. Krzysztof Rybiński - jeden z najbardziej znanych polskich ekonomistów. Karierę zawodową rozpoczynał jako informatyk w Japonii, potem był głównym ekonomistą kilku banków, wiceprezesem NBP, gdzie pod jego nadzorem zmieniono sposób inwestowania rezerw dewizowych, dzięki czemu Polska w ciągu dwóch lat zarobiła dodatkowo miliard dolarów. Był członkiem Komisji Nadzoru Finansowego, partnerem w globalnej firmie doradczej i członkiem wielu rad nadzorczych. Obecnie jest rektorem Akademii Finansów i Biznesu Vistula, w której studiuje 5000 studentów z 40 krajów. Prowadzi też własną firmę doradczą. W 2012 roku został wybrany przez polskich przedsiębiorców najczęściej słuchanym przez nich ekonomistą. Regularnie występuje w telewizji, pisuje felietony do krajowych dzienników i tygodników, jego artykuły ukazują się też w „Financial Times”. "Prostytutki. Tajemnice płatnej miłości" - Piotr Mieśnik, Magda Mieśnik czyta Marta Markowicz długość: 7 godz. 54 min. Cała prawda o najstarszym zawodzie świata. Ten świat zanurzony jest w prozie, a nawet bagnie życia, jednak od zawsze otacza go aura tajemniczego romantycznego mitu. Kurtyzany, ladacznice, dziwki, call-girls, sexworkerki – bohaterki niezliczonych powieści i filmów, obiekty ciekawości tzw. przyzwoitego świata, zimne uwodzicielki, które wiedzą, jak owinąć sobie mężczyznę wokół palca. Ile jest w tym prawdy? Ile jest tych prawd i co się za nimi kryje? Pora przyjrzeć się, jak wygląda życie w tym zawodzie zza kulis. Ile w nim „przyjemności” i wyboru, a ile obrzydzenia, bólu i bezsilności. "Folwark komendanta" - Norbert Grzegorz Kościesza czyta Marcin Popczyński długość: 5 godzin 38 minut Były funkcjonariusz szczerze i ostro o patologiach w polskiej policji. Norbert Kościesza, były policjant z dziesięcioletnim stażem pracy w białostockiej komendzie odkrywa przed czytelnikiem szokującą prawdę o instytucji państwowej, której misją jest dbanie o praworządność i bezpieczeństwo. Postacie, które przedstawia, są fikcyjne, ale opisane historie wydarzyły się naprawdę. Kościesza w brutalny i bezpardonowy sposób opisuje policyjną codzienność zasnutą oparami alkoholu, której granice wyznaczają nazwiska, znajomości i układy. Opowiada o trudnych interwencjach, po których policjanci zamykają się w radiowozach i płaczą jak małe dzieci. Szokuje obrazem ich przełożonych, dla których priorytetami są wpływy i utrzymanie stanowisk. Uświadamiając obywatelom, co tak naprawdę dzieje się za drzwiami komendy, autor walczy o godne warunki pracy swoich kolegów. Skłania także do refleksji. Dlaczego jest tak źle i co zrobić, aby było lepiej? "Agonia. Lekarze i pacjenci w stanie krytycznym" - Paweł Kapusta czyta: Jacek Lenartowicz długość: 6 godzin 27 minut 2240,00 zł (dwa tysiące dwieście czterdzieści złotych, zero groszy). Oto wypłata za ponad 80 interwencji w miesiącu, w tym wyjazdy do czterech ciężkich wypadków samochodowych, pięć reanimacji i cztery osoby własnoręcznie skradzione śmierci. Paragon na ludzkie życie opiewa w Polsce na 14 złotych netto za godzinę. Ratownicy medyczni, lekarze, lekarze rezydenci, pielęgniarki, transplantolodzy, funkcjonariusze służby więziennej, wreszcie – pacjenci. Opowiadają o rzeczywistości rodem z filmu akcji, w którym grają bagatelizowane role drugoplanowe. Na pierwszym planie zawsze jest jednak system. Oni z kolei, oprócz wkładania nadludzkiego wysiłku w ratowanie ludzkiego życia, próbują na co dzień ratować systemowe niedoróbki. Za wszelką cenę, czasem wbrew procedurom walczą, by zminimalizować straty. Również w ludziach. Paweł Kapusta śledzi ciąg skandalicznych absurdów i procedur utrudniających życie zarówno pacjentom, jak i lekarzom. Absurdów stanowiących często bezpośrednie zagrożenie dla ludzkiego życia, wycenianego przez urzędników niżej niż dzień pracy na kasie w supermarkecie. Lekarze – chronicznie zmęczeni, lawirujący między rzucanymi przez system kłodami – popadają we frustrację. Albo po prostu – wyjeżdżają na Zachód. Bliskie spotkania z codziennością personelu medycznego w reportażach Kapusty tworzą przejmujący obraz polskiej rzeczywistości szpitalno-ratunkowej. I bezlitośnie wskazują systemowe czarne dziury, za które płaci się zdrowiem, a czasem życiem. "Cena nieważkości. Kulisy lotu Polaka w kosmos" - Dariusz Kortko, Marcin Pietraszewski czyta Wojciech Żołądkowicz długość: 8 godzin 51 minut „Cena nieważkości” Dariusza Kortko i Marcina Pietraszewskiego to fascynujący reportaż, który odsłania kulisy polskiego lotu w kosmos w czerwcu 1978 roku. Rosjanie wysyłają w kosmos pierwszego sztucznego satelitę, Jurij Gagarin pierwszy leci na orbitę. Amerykanie kontratakują i lądują na Księżycu. Amerykanie mówią o wahadłowcach, chcą zapraszać astronautów z zaprzyjaźnionych krajów. Rosjanie też muszą. Lato 1976 roku. Rozkaz jest jasny, ale intrygujący. Każda polska jednostka wojsk lotniczych wytypuje swoich najlepszych pilotów. Mają się jak najszybciej stawić na badania w Wojskowym Instytucie Medycyny Lotniczej w Warszawie. Chodzi o testowanie maszyn najnowszej generacji. Wszystkich obowiązuje ścisła tajemnica, ale informacja wkrótce wycieka. Polska będzie miała swojego pierwszego kosmonautę. Kończy się epoka Edwarda Gierka, zaczynają kłopoty z zaopatrzeniem. Cukier na kartki. - Dla mnie to było jak bajka. Stoję w kolejce po mleko, w sklepach nic nie ma, a mój mąż może polecieć na orbitę - mówi żona jednego z polskich kandydatów na kosmonautów. Jakimi cechami musiał się odznaczać pilot, żeby zostać kosmonautą? Kogo szukają Rosjanie? Dlaczego Zenon Jankowski przegrywa wyścig z Mirosławem Hermaszewskim? Dlaczego pierwszy polski kosmonauta i jego dubler do dzisiaj ze sobą nie rozmawiają? Co się stało w Gwiezdnym Miasteczku? Co dał nam pobyt Polaka na orbicie i jak potoczyły się jego losy? Lot na orbitę to jego sukces czy porażka? „Cena nieważkości” to opowieść o tym, że żadnego bohaterstwa nie da się zaplanować. Może się ono jedynie przytrafić." "27 śmierci Toby'ego Obeda" - Joanna Gierak-Onoszko czyta Filip Kosior długość: 8 godzin To też jest Kanada: siedem zapałek w słoiku, sny o czubkach drzew, powiewające na wietrze czerwone suknie, dzieci odbierane rodzicom o świcie. I ludzie, którzy nie mówią, że są absolwentami szkół z internatem. Mówią: jesteśmy ocaleńcami. Przetrwaliśmy. – Zniszczono cały nasz naród. Nigdyśmy się nie podnieśli. W Europie ekscytujecie się modą na Kanadę, bo patrzycie na nią przez kolorowe skarpetki naszego nowoczesnego premiera. Ale prawda mniej się nadaje do lajkowania – powiedział autorce jeden z bohaterów tej książki. Dlaczego Kanada ściąga dziś z pomników i banknotów swoich dawnych bohaterów? Jak to możliwe, że odbierano tam dzieci rodzicom? Czyja ręka temu błogosławiła? "27 śmierci Toby’ego Obeda" to reporterska opowieść o winie i pojednaniu, zbrodni bez kary i ludziach, którzy wymykają się przeznaczeniu. Joanna Gierak-Onoszko spędziła w Kanadzie dwa lata, sprawdzając, co ukryto pod tamtejszą kulturową mozaiką. W swoim reportażu autorka kreśli obraz Kanady, który burzy nasze wyobrażenia o tym kraju. "Żona beduina" - Margguerite van Geldermalsen czyta Julia Kijowska długość :11 godzin 40 minut Niezwykła historia Marguerite van Geldermalsen. W 1978 roku pochodząca z Nowej Zelandii pielęgniarka została żoną Muhammada, beduińskiego sprzedawcy pamiątek w legendarnej Petrze. Zamieszkała w liczącej dwa tysiące lat jaskini w skalnym zboczu i żyła jak Beduinka. Nauczyła się arabskiego, przeszła na islam, urodziła troje dzieci i poznała brytyjską królową Elżbietę. Na wiadomość, że Marguerite van Geldermalsen wychodzi za Beduina, jej przyjaciele pukali się w głowę. Najspokojniej zareagowali rodzice, którzy o wszystkim dowiedzieli się z listu, który dostali dwa miesiące po ślubie. "Ambasadorowa" - czyta Edyta Włoszek czyta Anna Moskal długość: 9 godzin Ta historia zdarzyła się naprawdę. Książka jest nieodpartym dowodem na ostateczne obalenie stereotypu, że przemoc domowa zdarza się jedynie w rodzinach ubogich. Sprawca, który dopuszcza się przemocy wobec swoich najbliższych równie dobrze może być np. ambasadorem, który za czterema ścianami swojego domu zmienia się w zwykłego tyrana domowego. Na jego nieszczęście pani ambasadorowa bardzo kocha swoje dzieci i dla nich postanawia walczyć ! "Wiem, że kobiety, które kiedykolwiek doświadczyły bólu, upokorzenia i wmówionej słabości, znajdą w tej historii siebie. Wiem też, że każda z nich znajdzie zrozumienie, wsparcie i nadzieję, które doprowadzą do odkrycia swojej mocy. Jestem pewna, że po jej przeczytaniu wiele z nich zrobi pierwszy krok, a Ewa będzie ich współtowarzyszką w drodze do nowego życia. To historia, która boli, doprowadza do łez. Pokazuje, że nawet bliscy ludzie mogą doprowadzić do udręki. Ale tylko do czasu!... Kiedy zrozumiesz jak bardzo jesteś ważna i że tak jak każdy człowiek masz prawo do szczęścia spokoju i spełnienia." "Koh-I-Noor. Historia najsłynniejszego brylantu świata" - William Dalrymple, Anita Anand czytają: Daria Brudnias, Roch Siemianowski długość: 7 godzin 43 minuty Pierwsza pełna historia najsłynniejszego diamentu świata, Koh-i-Noora, czyli Góry światła. 29 marca 1849 roku dziesięcioletni maharadża Pendżabu został wprowadzony do sali tronowej Pałacu Luster we wspaniałym forcie Lahaur. Tam w czasie publicznej ceremonii, wystraszony, ale zachowujący godność chłopiec, formalnie przekazał prawdziwe skarby najbogatszego państwa Indii prywatnej korporacji – Kompanii Wschodnioindyjskiej. Został również zmuszony do podarowania brytyjskiej monarchini, królowej Wiktorii, prawdopodobnie najcenniejszego przedmiotu na subkontynencie: słynnego brylantu o nazwie Koh-i-Noor. Na historię klejnotu, będącego przede wszystkim symbolem władzy, składały się w tamtym czasie głównie plotki z bazarów Delhi, niemniej uznawane za obowiązującą wersję. Dopiero teraz kamień został odmitologizowany. W rezultacie świat może nareszcie poznać jego prawdziwe dzieje, pełne chciwości, zbrodni, tortur i morderstw, kolonializmu i grabieży – autorom udało się bowiem dotrzeć do wielu, nieznanych wcześniej źródeł, znajdujących się między innymi w południowej i środkowej Azji. Historia kończy się na opisie budzącego kontrowersje obecnego miejsca przechowywania drogocennego kamienia: londyńskiej Tower, gdzie w muzeum klejnotów królewskich zdobi koronę królowej matki. "Jaguar. Samotna walka o pierwszy na świecie rezerwat jaguarów" - Alan Rabinowitz czyta M. Prałat długość: 16 godzin 14 minut W środkowoafrykańskiej dżungli, na dzikim ustroniu, zaszył się zoolog entuzjasta, aby obserwować i chronić życie jaguarów. Często stawał z nimi oko w oko, lecz nie to było największym niebezpieczeństwem, na jakie się narażał. Jadowitym wężom, pasożytom, plantatorom marihuany, kłusownikom i nawet tajemniczym duendes nie udało się jednak zniechęcić badacza, a owocem jego dwuletnich wysiłków stał się pierwszy na świecie rezerwat jaguarów. Rekompensatą za niewygody, porażki, chwile śmiertelnego strachu i zwątpień był nie tylko ten sukces, ale również dni pełne przygód, obcowanie z pięknem pierwotnej dżungli oraz zażyła, choć trudna przyjaźń z mieszkającymi w niej Indianami.

Maj 2004 r. Odkrylam ze mój m±ż nocami pisze na komunikatorze, nie z kolegami jak mowił, a z koleżank±. Nocne rozmowy, telefony, sms. Czytałam jak pisał innej dziewczynie, że wystarczy że zamknie oczy i już s± razem, ze jest jego wisienk± na torcie, itd. To ja chodziłam do pracy, w domu drugi etat - 2letnie dziecko, padałam na pysk. On od 8-19 w pracy, w weekendy studia, które jakby nie było umożliwiłam mu, poprzez przejęcie zajmowania się całkowicie domem i dzieckiem. Nie musze mówic co dzialo sie w domu. Mówi że skończyl ta glupi± zabawe, i wszystko co zwiazane z tamt± dziewczyn± polikwidowal. Trzy miesiace pozniej odkrywam ze specjalnie dla niej założyl maila na którego cały czas się logował. Zo prawda nie było na skrzynce zadnej wiadomo¶ci od niej, Jego tłumaczenia..... logował sie z przyzwyczajenia. Wyrzucilam go z domu. W każdym razie głupia uwierzyłam w obietnice, piękne słowa, że zrozumiał, ze w lustro nie może sobie spojrzeć, że ja i dziecko jestesmy najwazniejsze, że zrobi wszystko aby¶my byli razem i szczę¶liwi. Obiecywał i ocierał moje łzy. Oj glupia bylam I tak odgrodzilam gruba krecha, przykrylam, i choc bywaly dni ze bol sie odzywal, odganialam go, mowiac sobie ze te do¶wiadczenia tylko nasz zwiazek wzmocnilo. Żyło nam się dobrze. Wydawało się że i ja i on pamiętamy, ale nigdy do tego nie wracali¶my. On opiekował się mn±, ja nim. Był czuły, kochajacy, zasypiali¶my przytuleni, bo nie móg zasn±ć bez mojego zapachu. Jak wyjeżdżał dzwonił kilka razy dzienne i mówił że tęskni, że chciałby byc z nami. Oj glupia i tak w ramach obietnic jakie dał mi mój m±ż ocierajac moje łzy i patrz±c na mój ból Maj 2014 r. Przez przypadek odbieram maila zwrotke którego moj kochany m±ż wyslal z komorki o tresci: ,,caluski w szyjke olenko,,. Poznal ja na szkoleniu, od 4 miesiecy pisza sobie sms i maile, dzwonia do siebie, Mówi miże mieszka we Wrocławiu że to tylko sms i maile, że sie z ni± nie spotkał. Wpadam na jej numer służbowy okazuje sie że pochodzi z całkiem innego miasta, miasta do którego 2 tyg. wcze¶niej mój m±ż pojechał na jednodniowe szkolenie. Owszem mówił mi wcze¶niej o szkoleniu, zdziwłam się umiejscowieniem szkolenia, bo nigdy jego zakł±d nie robił tam szkoleń, ale że ostatnio nast±piły duże zmiany, to może i w tym temacie też.... Dwa tygodnie pozniej wypada mi z szafy pani nr 2, tez kolezanka z pracy. Z nia spotykal sie 4 lata wczesniej przez pare miesiecy. Caly czas w swoim telefonie mial ja w kontaktach z wpisana data urodzin i imienin. Tydzien pozniej po pani nr. 2 wypada mi pani nr 3 z szafy. Pani z ktora od 20 miesiecy regularnie uprawial seks. A mnie oklamywal ze jest chory i mialam czekac na dzialanie tabletek. A pani nie musiala. Dowiedzialam sie ze mu sie nie podobala, nie podniecala, ze nie dzialala na niego i gdyby sie nie starala (seks oralny) nie mialby erekcji. Erekcja byla kiepsa, seks, orgazm mechaniczny. Ze on lezal ona po nim skakala, nie dotykal jej, trzymal rece tylko na jej biodrach. I tak biedaczek sie meczyl przez te 20 miesiecy, ba musial nawet hotele wynajmowac, lub urywac sie z pracy do lasu. Pani sie w nim zakochala i chciala sie rozwodzic, bylo mu to obojetne. Sypial z nia bez prezerwatyw, a ja biedna meczylam sie z jakimis pseudo infekcjami i siedzialam ciagle u ginekologa. Spedzil z nia w hotelu swoje 40 urodziny, a potem przyszedl do domu i jadl drugiego torta ze swoja ,,nudna rodzina,,. wieczorami na spacerach pisal do niej sms, bo go o to prosila. Jemu to bylo obojetne. Nie tesknil za nia, nie myslal, nie proponowal spotkan to ona zawsze mowila ze sie stesknila, nie podobala mu sie, miala krotkie nogi, male piersi, blond wlosy. Biedactwo prawda. A ja ja przeplacilam to wszysfko zdrowiem. Przez dwa lata szpitale i lekarze. Dzis. Mieszkamy razem. Prowadzi dom aby pokazac mi jak bardzo mu zalezy na rodzinie. A ja. Nie wierze juz w zadne jego slowo. I tak ja go bardzo kochalam, dzis nienawidze go cala soba. Zaluje ze pare lat temu uwierzylam w obietnice, ktore okazaly sie klamstwem. Dzis jestem kobieta ktora na kryzys wieku sredniego, o ktorym mowila mezowi, dostala w prezencie 3 kochanki. Nie ma jak to wsparcie kochajacej osoby. Co mam. Farse malzenstwa. Poczucie zniszczonego zycia, wewnetrzny smutek, bol, rozpacz, zlosc, wscieklosc. Bylismy nawet na terapii, to ona ukierunkowala mnie ze najlepiej bedzie jak sie z nim rozwiode..... Musze tylko znaleĽć siłę. Strona 1 z 6 1 2 3 4 > >> Deleted_User dnia lipca 01 2016 17:16:34 Mało Ci powodów by tę siłę znaleĽć? Co Ci jeszcze potrzebne? Lub inaczej-czym się tłumaczysz, że wci±ż z nim jeste¶? Szanse dawała¶ już nie raz. beziza2012 dnia lipca 01 2016 18:18:53 powodow mam duzo Strach mnie powstrzymuje, obrazy z dziecinstwa, obraz mojej matki, kobiety borykajacej sie samotnie wychowujacej trojke dzieci. Gdyby nie pomoc babci, kiepsko by bylo. Ja bede musiala liczyc sama na siebie. anka67 dnia lipca 01 2016 18:22:25 Historia bardzo podobna do mojej, dałam mu szansę, za miesi±c nasza 25 rocznica ¶lubu..... Deleted_User dnia lipca 01 2016 18:36:11 No to nie dziwię się czemu latami wybaczała¶, próbowała¶, nie chciała¶ widzieć oczywistych lampek alarmowych. Jest takie paskudztwo- ddrr dorosłe dzieci rozwiedzionych rodziców. Może przyda Ci się ten termin w Twoich poszukiwaniach. Strach można przezwyciężyć. Dzieci pewno już małe nie s±, a Twój m±ż nawet po rozwodzie nie przestanie być ojcem. Przezwyciężysz ten jeden strach i pozbędziesz się drugiego-czy nadal kłamie, zdradza. B40 dnia lipca 01 2016 18:42:54 Beziza a czego konkretnie się boisz. Jak wygl±daj± spray maj±tkowe, dom, mieszkanie dzieci doczytałem jedno. Opcje masz dwie tolerujesz kochanki męż±, udajesz że łykasz bajki jak ciepłe p±czki lub mówisz do¶ć i zaczynasz życie od nowa. Jest jeszcze trzecia ale t± przerobiła¶ - danie szansy (niestety na miękko). Jak widać efekt żaden. Znam faceta który wysłał żonę z dziećmi na wczasy na Karaiby aby móc w spokoju posuwać kochanki i delektować się EURO 2016. Deleted_User dnia lipca 01 2016 19:57:47 I tak odgrodzilam gruba krecha, przykrylam, i choc bywaly dni ze bol sie odzywal, odganialam go, mowiac sobie ze te do¶wiadczenia tylko nasz zwiazek wzmocnilo. Wydawało się że i ja i on pamiętamy, ale nigdy do tego nie wracali¶my. Z ciekawo¶ci spytam, z czyjej inicjatywy wyszła ta "gruba krecha" i niby czemu miała służyć?Zaluje ze pare lat temu uwierzylam w obietnice, ktore okazaly sie klamstwem. Skoro wiedziała¶, że ma tak± słabo¶ć,tak± ułomno¶ć, to dlaczego nic z tym nie zrobiła¶, poza zamieceniem sprawy pod dywan? Deleted_User dnia lipca 01 2016 20:09:38 Dziewczyno.. Spadaj z tego małżeństwa, póki masz siły na budowanie jakiego¶ nowego życia, bez niego. Za chwilę pan będzie stary, schorowany, kochanki go olej±, a Ty zdobędziesz etykietkę "zimnej suki", jak wreszcie wykopiesz go za drzwi. Po co Ci to? Podziękuj panu grzecznie za współpracę i idĽ swoj± drog±. Facet Ľle skończy, ale je¶li Ty się nie opamiętasz w porę, to także będziesz mieć przechlapane. M±ż, który tarza się z paniami na zawołanie. Termin: Wierno¶ć małżeńska, jest mu obca jak Papuasowi kiełbasa Żywiecka. Po co Ci kobieto taki facet? Rozejrzyj się, spójrz w lustro... Nie za wiele po¶więciła¶ dla tego drania? Chcesz którego¶ dnia obudzić się stara, zmęczona życiem, wykorzystana do imentu, wła¶ciwie nikomu niepotrzebna, słaba i oszukana? To jeste¶ na wła¶ciwej drodze. Nic nie rób, samo się zrobi. beziza2012 dnia lipca 02 2016 00:24:06 Jest takie paskudztwo- ddrr dorosłe dzieci rozwiedzionych rodziców. Może przyda Ci się ten termin w Twoich poszukiwaniach. DDRR jakbym czytala o sobie Do tego trzeba dolozyc dorosle dzieci alkoholikow. Nawet nie wiemy jak nasze dziecinstwo ma wyw na nasze dorosle zycie. Moj maz wiedzial o moich koszmarach z dziecinstwa, wiedzial ze najwazniejsza dla mnoe jest nasza rodzina.... Moze z ta wiedza czul sie bezkarny.... Moze z ta wiedza myslal ze mu wszystko wybacze.... Bardzo sie pomylil Nie wybacze Wybaczylam raz Wybaczenie drugi raz to tak jakbym wyrazila cicha zgode na nastepne zdrady Komentarz doklejony:Beziza a czego konkretnie się boisz. Jak wygl±daj± spray maj±tkowe, dom, mieszkanie dzieci doczytałem jedno. Dziecko jedno Mieszkanie - wspolne i kredyt na dlugie lata Zarobki - to on byl ta polowa co wiecej przynosil do domu Pare lat temu wyprowadzilismy sie do innego miasta, wiec w poblizu nie mam w razie czego nikogo z rodziny, owszem sa znajomi, kolezanki, ale maja wlasne zycie. Finansowo tez bede musiala radzic sobie sama, nikt sie nie przejmie jak pieniedzy starczy mi do 20goOpcje masz dwie tolerujesz kochanki męż±, udajesz że łykasz bajki jak ciepłe p±czki lub mówisz do¶ć i zaczynasz życie od nowa. Jest jeszcze trzecia ale t± przerobiła¶ - danie szansy (niestety na miękko). Jak widać efekt żaden. Kochanek podobno juz nie ma, jak sie wydaly, wszystkie poszly do smieci nastepnego dnia. Ale to dla mnie nie jest juz wazne. Tolerowac nie zamierzam, bajek lykac nie bede, wybaczenie nie wchodzi w gre. Nie umiem juz. Za duzo sie wydarzylo. Zrobil to z pelna swiadomoscia mojego bolu jaki bede przechodzic. Jedyne na czym mu zalezalo to to ze sie nie wyda abym nie cierpiala. Jego slowa...... zasmialam sie, gdy je uslyszalam powiedzialam mu boze jak ty mnie biedaku mocno kochasz....... Komentarz doklejony:Z ciekawo¶ci spytam, z czyjej inicjatywy wyszła ta "gruba krecha" i niby czemu miała służyć? I z jego i z mojej, pamietamy ale dla dobra ,,nowego,, malzenstwa nie wracamy, nie wypominamy. Kto by chcial slyszec przez nastepne 20 lat ,,a pamietasz jak mnie zdradziles...,,Skoro wiedziała¶, że ma tak± słabo¶ć,tak± ułomno¶ć, to dlaczego nic z tym nie zrobiła¶, poza zamieceniem sprawy pod dywan? Nie zosty zamiecione, zostaly przegadane i przewalkowane przez dlugie rozmowy. Wiedzial o moich oczekiwaniach, strachu, postrzegania naszych relacji, on mowil o swoich. Wydawalo sie ze znalezlismy srodek i mielismy podazac w tym kierunku. Ja wiedzialam jedno, pokazalam mu i powiedzialam za pierwszym razem ze nie zgadzam sie na takie traktowanie mnie, malzenstwa, rodziny. A co niby mialam zrobic? kontrolowac na kazdym kroku, gps w tylek wsadzic, kieszenie przegladac, komorke na podsluch zrobic. Odwozic do pracy i przywozic z pracy. Za pierwszym razem malzenstwo wisialo na włosku, wiec wiedzial ze skok w bok = bedzie gnoj, ktory prowadzi do rozwodu. Przepraszam ale nawet po tych 10 latach gdy jednym czasie wysypaly mi sie 3 nastepne kochanki i trafilam na terapie, sama pani psycholog mowila odciac krecha, pamietac ale nie wracac aby nie dobijac siebie i malzenstwa ktore chcemy ratowac. Czytajac te slowa mam wrazenie ze nie zrobilam nic aby moj maz mnie nie zdradzal, ba pozwalajac odbudowac sobie zaufanie do osobey ktora kochalam, pozwolilam sie zdradzac. Zabrzmialo to tak jakby to byla moja wina. Ja zrobilam duzo, aby ratowac malzenstwo, co zrobil w tym kierunku moj maz.... Deleted_User dnia lipca 02 2016 08:22:56 Ach te terapie i terapeuci. Jestem jednym z tych ,którzy namawiaj± do podjęcia terapii gdy kto¶ przestaje radzić sobie z problemami lub zaszło¶ci ciężkie do przej¶cia. Ale mam też dystans do samych terapii i terapeutów. W większo¶ci przypadków psycholog będzie tylko po¶rednikiem między dwojgiem partnerów, a skuteczno¶ć zależy od odpowiedzialno¶ci obydwojga. Twój m±ż raczej odbębnił swoj± rolę, może nawet i przez chwilę co¶ tam chciał zmienić. S± ludzie, którzy nie zmieni± niczego, nawet po stu terapiach. S± też terapeuci, którzy nie wyjd± nigdy poza wyuczone ze szkół regułki, nie dostrzeg± zaburzeńca ,a przez same zasady prowadzenia terapii nie wyskocz± przed szereg i nie dadz± sygnału-ten człowiek się nie zmieni. O Twoim mężu poczytasz w ksi±żce lub blogu pod tytułem "moje dwie głowy" . Znajdziesz tam wszystko o mężu, o jego manipulacji, o sobie, o systemie zaprzeczeń trzymaj±cych Cię do tej pory w małżeństwie. Je¶li chodzi o DDA i DDRR, nie korzystaj z byle psychologa, tym doskonale zajmuj± się terapeuci uzależnień, grupy wsparcia Al-anon. Strachy ,lęki i przyzwyczajenia trzymaj±ce Cię wci±ż w pułapce s± w Twojej przeszło¶ci domu rodzinnego i współuzależnieniu przez gada(często posługujemy się "swoimi"terminami, czy gad nie jest doskonałym zwrotem? ). Drobne spostrzeżenie, kiedy¶ mocno kochała¶, teraz mocno nienawidzisz. To dokładnie to samo uczucie. Kocha i nienawidzi się osobę, z któr± się jest bardzo mocno zwi±zan±. Nox dnia lipca 02 2016 10:10:59 co do Twoich strachów:nawet ludzie maj±cy rodzinę ,,za płotem"s± czesto sami ze swoimi problemami. Ty nie jeste¶ młodziutk± męzatka . Więc argument ze rodzina daleko....?Ja mam mamę która nigdy nie była dla mnie wsparciem i siostrę na drugim końcu na co możemy liczyć to pogaduchy przez mi wystarczać kawa z koleżank± od czasu do czasu. Ale to dla poprawy nastroju a nie po to by kto¶ załatwił moje problemy. Dawała¶ sobie ¶wietnie radę gdy była¶ niedo¶wiadczon± osoba/z tym samym problemem DD.../Sama !!!wmawiaj±c sobie że on Ci jest niezbędny/ ...,, ja chodziłam do pracy, w domu drugi etat - 2letnie dziecko, padałam na pysk. On od 8-19 w pracy, w weekendy studia, które jakby nie było umożliwiłam mu, poprzez przejęcie zajmowania się całkowicie domem i dzieckiem....." Teraz dzieciak ma 14 lat,swój ¶wiat w którym mama i tato s± potrzebni ale bywa że koledzy musisz być jego parasolem ochronnym jak wtedy gdy miał 2-5 8 lat. Będziesz sobie musiała radzić sama?a co robiła¶ do tej pory? Ty masz jedno ,,odchowane dziecko"a prze¶laduj± cię obrazy mamy ..ale Ty już odrobiła¶ najważniejsz± czę¶ć zadania sama ,bez w czym ta babcia miałaby Ci pomóc? ..,, Ja zrobilam duzo, aby ratowac malzenstwo, co zrobil w tym kierunku moj maz....Zrobiła¶ dużo by utrzymać małżeństwo. Twój m±ż ma cały czas t± sam± fałszywa twarz której się nie przyjrzała¶ po pierwszej chciała¶ kontrolować itd...bo ,nie chciała¶ widzieć jaka to ale jej Twoje życie. Strona 1 z 6 1 2 3 4 > >> Zaloguj się, żeby móc dodawać komentarze. Dodawanie ocen dostępne tylko dla zalogowanych się zalogować lub zarejestrować, żeby móc dodawać oceny. Brak ocen. Logowanie Nie jeste¶ jeszcze naszym Użytkownikiem?Kilknij TUTAJ żeby się zarejestrować. Zapomniane hasło?Wy¶lemy nowe, kliknij TUTAJ.

W wyniku tego chłopak wygląda jakby miał dwie twarze. Jego oczy są nienaturalnie szeroko rozstawione a nozdrza oddzielone. Choroba spowodowała, że 18-latek jest opóźniony w rozwoju oraz cierpi na napady padaczkowe. Dzięki leczeniu udało się zmniejszyć liczbę napadów z 400 do 40 dziennie. To był jednocześnie uroczy, ale też

Czasami obcowanie z pewnymi ludźmi przysparza nam kłopotów. Czujemy, że coś jest nie tak, że kontakt nie jest autentyczny, czasami czujemy się oszukani. Każdy człowiek ma wiele twarzy, jest inny w relacji z różnymi ludźmi, przywdziewa maski w różnych celach: czasami, żeby oszukać – wtedy jest to intencjonalne i manipulacyjne, ale czasami żeby się obronić, nie dać się skrzywdzić. Skrywany wewnątrz lęk przed odrzuceniem, ośmieszeniem bądź krytyką nie pozwala pokazać się prawdziwym. Kiedy poznajemy nowego człowieka, nie wiemy kim jest i jaki jest. Przyglądamy się mu, czasami sprawdzamy czy do nas pasuje. Każdy chce pokazać się z jak najlepszej strony – my również. Na początku znajomości pokazujemy tylko jakąś część siebie, mały skrawek, patrząc uważnie czy możemy pozwolić sobie na więcej. Musimy wziąć pod uwagę fakt, że poznając nowego człowieka my sami nieświadomie projektujemy na niego swoje myśli, odczucia i swoje oczekiwania. Patrzymy nie tylko przez pryzmat tego jaki jest, ale jaki chcielibyśmy żeby był i wtedy możemy pomijać ważne fakty i okoliczności, które czasami fałszują nam obraz danej osoby. Może to potem być źródłem zawodu i rozczarowania: „Myślałem, że ten ktoś jest inny”. Każdy człowiek ma wiele twarzy Jesteśmy inni dla przyjaciół, inni dla szefa, a jeszcze inni dla zupełnie obcych ludzi. Być może mamy też twarz, której nie pokazujemy nikomu. Tylko w samotności, sami ze sobą, potrafimy być naturalni i bez masek. Myśl, że ktoś mógłby nas takim zobaczyć budzi lęk potęgowany myślami, że takiego „mnie” nikt by nie polubił i nie zechciał. Być może mamy też twarz, której sami nie znamy, gdyż okupiona jest tak dużym wstydem przed samym sobą, że spotkanie z taką nieakceptowaną częścią siebie staje się niemożliwe. Mówimy wtedy o stłumionej części siebie, która kiedyś w dzieciństwie była odrzucona i nieakceptowana przez matkę lub ojca, więc jako dziecko nauczyliśmy się wypierać tą część siebie do nieświadomości. Jedno jest pewne, niezależnie jaką maskę ludzie zakładają i przed kim, fałszują obraz rzeczywistości tego, kim naprawdę są. I choć życie w społeczeństwie zmusza do odgrywania pewnych ról i zakładania masek, powoduje to, że czasami gubimy prawdziwych siebie i nie wiemy już kim naprawdę jesteśmy. Wiemy kim chcielibyśmy być, ale kim jesteśmy – już nie. Jeśli maski przyklejone są od najmłodszych lat, to zobaczenie kto jest pod maską, może okazać się trudnym procesem wymagającym pracy psychoterapeutycznej i spotkania się w sobie z wieloma lękami a czasami i wstydem. A to niełatwy proces. Są osoby, które przywdziewają nowe maski, jak aktorzy w teatrze wcielający się co rusz w postać nowego bohatera. Okłamują tym innych, ale przede wszystkim samego siebie. Nigdy nie mogą być szczęśliwi, czują się zmęczeni odgrywając kolejne życiowe role. Dlatego warto jest rozpoznać swoje maski. Zadać sobie pytanie, kiedy ja je zakładam, jakie one są, jaka wtedy jestem i podjąć próbę zobaczenia tego kim jestem bez maski. „Tancerz” i „bidula” Istnieje wiele masek zakładanych przez ludzi, ale dwie z nich są najbardziej widoczne i najczęściej przywdziewane. Można by je określić mianem: maski „tancerza” i „biduli”. Osoba zakładająca maskę „tancerza” pokazuje światu siebie szczęśliwą, radosną, zawsze uśmiechniętą, pełną energii. „Tańczy” przed innymi, uwodząc swoim optymizmem, pokazuje „zobacz jaka jestem szczęśliwa, jakie mam dobre życie, nie mam żadnych kłopotów i trudności”. Za taką fasadą często kryje się jednak dużo smutku. Maska „biduli” pokazuje światu coś innego – „zobacz jaki jestem biedny, jakie mam ciężkie życie”. Dana osoba płacze i użala się nad sobą, wchodzi w rolę ofiary. Chcąc przyciągnąć czyjąś uwagę i zainteresowanie, czasami symuluje objawy chorobowe. Boi się odrzucenia, jednocześnie się na nie skazuje, gdyż po pewnym czasie inni nie mogą znieść takiej postawy. Nie widząc rezultatów może założyć maskę tancerza. Im bardziej dana osoba ma deficyt uwagi i miłości z dzieciństwa, tym mocniej przywdziewa wyżej opisane maski, a tym samym ma większe trudności z określeniem swojego prawdziwego „ja”. Zakładanie masek jest bardzo wyczerpujące i energochłonne, wymaga bardzo dużego nakładu energii. Dlatego takie osoby często są zmęczone i wyczerpane, pomimo braku realnego uzasadnienia dla zmęczenia. Dlaczego zakładamy maski? Ludzie zakładają maski nie dlatego, że tak lubią, tylko dlatego, że tak się w dzieciństwie nauczyli. Czasami to był jedyny sposób na przetrwanie. Zaczęli je zakładać, bo bliskie osoby nie akceptowały ich takimi, jakimi są. Ludzie zakładają maski, bo się boją odrzucenia, krytyki, braku akceptacji, i boją się zmierzyć z tym lękiem. Wolą ukrywać siebie prawdziwego, niż spotkać się z silnym strachem, który mówi im „nikt cię takiego nie pokocha, nie polubi, nikt nie zechce takiego jaki jesteś”. Boją się, bo takie mają doświadczenie w relacji z bliskimi osobami, bo już to kiedyś słyszeli albo czuli. Żeby móc żyć bez masek trzeba pokochać siebie, uwierzyć w siebie, poczuć swoją wartość. Uwierzyć, że „jestem wystarczająca do kochania taka, jaka jestem”. Ale najpierw musi przyjść akceptacja samego samego i swoich niedoskonałości. Uznanie swoich zasobów i akceptacja wad. Kiedy poznajemy kogoś, kto świadomie bądź nieświadomie żongluje swoimi maskami, możemy się pogubić. Obcowanie z takim człowiekiem może być bardzo trudne i wyczerpujące. Zadajemy sobie pytanie, kim ten ktoś jest i jaki jest. Przeżywamy złość i rozczarowanie. Trudno z kimś takim pogłębiać relację i kontakt. Jeśli uznamy, że taka relacja nam nie pasuje, warto się wycofać, zadbać o siebie. Ale jeśli taka sytuacja powtarza się w naszym życiu i często trafiamy na ludzi, którymi się rozczarowujemy, to warto zadać sobie pytanie: „Dlaczego wybieram takich ludzi, którymi się często rozczarowuję?” Warto stawiać sobie pytania, to one przyczyniają się do własnego rozwoju i lepszego rozumienia siebie. Zobacz także: “Alkoholicy na wysokich stanowiskach” Dla Business & Prestige – Aneta Janiak-Olejnik – psycholog, dyplomowana psychoterapeutka, socjoterapeutka, trener, terapeutka par i małżeństw, Zobacz inne artykuły autora.

PDF | Celem artykułu jest zaprezentowanie historii powstania charakterystycznego i lubianego przez mieszkańców Częstochowy obiektu – fontanny, zwanego | Find, read and cite all the

Psychopata, wbrew powszechnemu wyobrażeniu, nie trzyma za paskiem noża. Nie ma też groźnej miny, nie porusza się w charakterystyczny sposób. W szafce w pracy nie trzyma samodzielnie stworzonej bomby. To człowiek kameleon, który doskonale umie się kamuflować. Zazwyczaj jest inteligentny i błyskotliwy, czasami w stylu „złego chłopca”, ale nadal budzącego raczej zachwyt niż strach. Dlatego przyciąga wiele kobiet. Stwarza sympatyczne wrażenie, skutecznie usypiając czujność swoich ofiar. Po czym poznać psychopatę? Czy jesteś szczególnie narażona na jego wpływ? Przeczytaj! Kogo atakuje psychopata? Psychopata ma doskonały zmysł obserwacji. Bezbłędnie potrafi znaleźć w tłumie ofiarę, którą szybko i skutecznie otumani. Najczęściej celuje w osoby: wrażliwe, nieśmiałe, naiwne, wierzące, że świat jest w gruncie dobry, lubiące zbawiać świat, mające poczucie misji nawracania innych, zakompleksione, zafascynowane samcem alfa, uwielbiające faceta w stylu złego chłopca, głodne prawdziwej miłości, niemogące się doczekać odpowiedniego mężczyzny, z dysfunkcyjnych rodzin. Po czym poznać psychopatę? Krok po kroku do usidlenia Psychopata to człowiek o dwóch twarzach. W pierwszej kolejności pokazuje swoją idealną wersję, która ma wzbudzić zaufanie i uśpić czujność. Psychopata jako świetny aktor i osoba inteligentna doskonale wie, jak się zachowywać i co mówić, by uzyskać określony efekt. Jest w stanie dzień po dniu rozpracowywać swoją ofiarę, wplątując ją w coraz gęściejszą sieć uzależnienia. Dopiero gdy jest pewny, że usidlił kobietę pokazuje swoją prawdziwą twarz, testując reakcje. Stopniowo zadaje cierpienie, tak, by ofiara się do niego przyzwyczajała i jak najmniej protestowała. Krok po kroku odbiera godność i poczucie wartości wybranej przez siebie kobiety. Gdy w końcu ofiara otwiera oczy i zaczyna protestować, sięga po kolejną broń. Psychopata zaczyna przekonywać, że kobieta postradała zmysły, że tak naprawdę wydaje się jej, że ktoś jej robi krzywdę, bo sama ze sobą ma problem. Po czym poznać psychopatę? Konkretne cechy i zachowania Czy są zatem cechy, które mogą zdradzić psychopatę? Tak, są to: pogardliwe wypowiadanie się o osobach słabszych, chorych, bezbronnych, poczucie, że tylko osoby bogate, które żyją na pewnym poziomie są godne uwagi, materializm, bezwzględność, wysoka elokwencja, często również ponadprzeciętna inteligencja, ponadprzeciętna pewność siebie, wysokie mniemanie o sobie, poczucie, że jest się kimś „ponad” innymi, jednostką szczególną, która ma większe prawda od innych, psychopata za nic ma obietnice, nie zna poczucia wstydu ani winy, jest impulsywny, bywa agresywny (po pewnym czasie pojawia się agresja fizyczna, na początku agresja przybiera formę słowną, manipulacji, wyśmiewania, zawstydzania), psychopata notorycznie kłamie i nagina rzeczywistość do własnych potrzeb, jest w stanie wmówić Ci, że masz zawodną pamięć i to, co się wydarzyło nie miało miejsca, doskonale Tobą manipuluje, psychopata sprawia, że czujesz się coraz gorzej sama ze sobą, nie widzi w sobie nigdy winy, winni są inni, nie on, nie jest skłonny do empatii, nie ma przyjaciół, bazuje na krótkotrwałych, powierzchownych związkach. Niestety problem w tym, że często jesteśmy ostrzegane, że z daną osobą coś jest nie w porządku, że to psychopata. Nierzadko alarmują nas byłe partnerki, dawne ofiary, a my uważamy je za zazdrosne wariatki. Rzadko wierzymy, że z mężczyzną może być coś nie tak, skoro mamy obok siebie idealnego faceta, który przekonuje o tym na każdym kroku. Jesteśmy zaślepione, wierzymy, że to nie problem mężczyzny, ale świata, który nie był w stanie go zrozumieć i do niego dotrzeć. Rzecz jasna jesteśmy przekonane, że w naszym przypadku będzie lepiej, że stworzymy świetny związek i nikt nam w tym nie przeszkodzi. Niestety czas pokazuje prawdę…I pozostawia po sobie dramatyczne zniszczenia. Najgorsze jest w tym wszystkim, że zauroczone rodzącym się uczuciem mamy problem z obiektywną oceną sytuacji. W ten sposób grono ofiar psychopaty ciągle rośnie. Bo bardzo trudno uwolnić się od psychopaty na początkowym etapie związku. Przeczytaj, skąd się biorą toksyczne osoby?

Do dziś pierwsze wrażenie wywiera ogromny wpływ na to, jak potem traktujemy nowo poznaną osobę. Badania obrazowe mózgu ujawniły, że „czytanie” twarzy jest automatycznym procesem, związanym m.in. z aktywnością tzw. jądra migdałowatego, zaangażowanego w reakcje emocjonalne. Dlatego pierwsze wrażenie jest równoznaczne z Jeden z najbardziej znaczących psychiatrów XX wieku, Ronald Laing, był wyjątkowo kontrowersyjnym człowiekiem i lekarzem. Na opinię tę złożyły się jego poglądy na temat przyczyn zaburzeń psychicznych, a także ogromne zaangażowanie w sprawy pacjentów i obojętność wobec... bliskich. Już pierwsza książka Lainga The Divided Self (Podzielone ja) spo[-]wodowała, że nikomu nieznany szkocki lekarz trafił na pierwsze strony gazet. Oczywiście, sukces nie przyszedł od razu, ale w atmosferze lat sześćdziesiątych ubiegłego wieku, budowanej przez nastroje antywojenne i ruch hippisowski, Laing szybko znalazł swoich wyznawców. Długą listę entuzjastów jego teorii otwierają Beatlesi i Jim Morrison, charyzmatyczny lider zespołu The Doors. Bodaj od początku lat siedemdziesiątych poglądy Lainga były popularyzowane również przez nasze czasopisma (np. przez pamiętnego „Studenta”), lecz na oficjalne przekłady jego książek na język polski trzeba było czekać jeszcze dwie schizofrenicyW książce Polityka doświadczenia. Rajski ptak Laing napisał: „Przed dzieckiem, które przychodzi dziś na świat w Wielkiej Brytanii otwiera się dziesięciokrotnie większa szansa, że zostanie przyjęte do szpitala psychiatrycznego niż na uniwersytet”. W innym zaś miejscu precyzował: „Odwołując się do terminu «schizofrenia», nie mam na myśli jakiegoś stanu, który – jak mniemam – jest raczej natury psychicznej niż fizycznej ani jakiejś choroby w rodzaju zapalenia płuc, lecz mam na myśli etykietkę, jaką niektórzy ludzie przylepiają innym ludziom w pewnych warunkach społecznych”. Jedna z głównych prac Lainga, Podzielone ja, jest studium osobowości schizoidalnej i schizofrenicznej. Jej zadaniem było przedstawienie w przystępny sposób egzystencjalnych i fenomenologicznych podstaw rozumienia człowieka i choroby psychicznej. W szczególnie interesującej trzeciej części tej książki Laing wypowiada się między innymi na temat momentu, w którym zostaje przekroczona granica pomiędzy zdrowiem a chorobą. Dzieje się to nagle lub jest wynikiem wieloletniego procesu, bez wyraźnego punktu przełomowego. Przejście to jest wynikiem „schizoidalnej sytuacji egzystencjalnej” człowieka. Oto chroniąc swoją tożsamość i niezależność w postrzeganym jako wrogie otoczeniu, „ja” odgradza się od innych, ogranicza się do osobistych relacji z samym sobą. Jego głównymi funkcjami stają się obserwowanie i fantazjowanie. Bezpośrednią komunikację z innymi ludźmi przejmuje system „fałszywego ja”, które staje się barierą nie do przebycia, murami więzienia dla „ja” prawdziwego. I to jest przyczyna powolnej destrukcji, bowiem „ja” niepoddane ocenie innych, niewystawione na zewnętrzny obiektywizm, nieprzeżywające relacji z otoczeniem staje się niezdolne do przeżywania własnej tożsamości. Laing uważał, że nie należy obwiniać za chorobę psychiczną konkretnej osoby z otoczenia pacjenta. Nie powinno się mówić o „schizofrenogennych matkach”, lecz raczej o „schizofrenogennych rodzinach”. To dynamika układów rodzinnych jako całości decyduje o tym, że jeden z jej członków zakłada pancerz choroby. Jedna z podstawowych tez Podzielonego ja mówi, że „schizofrenia może być wynikiem większej niż zazwyczaj trudności w byciu pełną osobą w relacjach z innymi ludźmi oraz nieprzyjmowania powszechnego (w danej społeczności) sposobu odbierania swej egzystencji w świecie”. Ważną barierą utrudniającą poznanie schizofrenika jest dziwaczność, inność, obcość, które go otaczają. Mają one chronić jego „ja”. Jakakolwiek próba zrozumienia go byłaby zagrożeniem dla jego systemu bezpieczeństwa. Pacjenci Lainga sugerowali mu zresztą: „my, schizofrenicy, mówimy i robimy mnóstwo rzeczy nieistotnych” – po części by sprawdzić, czy lekarz podchodzi do chorego z wystarczającą uwagą, częściowo zaś po to, by go zniechęcić do próby dotarcia do sedna problemów. Azyl zbłąkanych ptakówWystępująca w tytule jednej z książek Lainga metafora „rajskiego ptaka” pojawia się na pierwszych kartach trzytomowego Obłędu Jerzego Krzysztonia – książki określanej jako „powieść roku 1980”. Z trudną materią tej filozoficznej przypowieści zmierzył się Janusz Krasiński, wybornie adaptując ją dla potrzeb spektaklu wystawionego trzy lata później na deskach Teatru Polskiego w Warszawie. W towarzyszącym mu programie teatralnym znalazł się szkic Marii Janion, która tak pisała o Laingowskiej metaforze w kontekście dzieła Krzysztonia: „«Rajski ptak» Lainga staje się zatem osobliwym patronem długiej opowieści o zstąpieniu w głąb siebie, o wielkiej przemianie i o cudownym olśnieniu, o tym wszystkim, czego nigdy nie doznają «oni» – stado zdroworozsądkowych filistrów”. Ten ptak nie powinien być trzymany w klatce, on potrzebuje wolności. Szkocki psychiatra wymyślił ideę takiego miejsca, w którym człowiek chory psychicznie mógł się nią cieszyć. W roku 1965 Laing wynajął w jednej z peryferycznych dzielnic Londynu budynek zwany Kingsley Hall dla potrzeb swoich planów terapeutycznych. Budynek ten miał ciekawą historię. Podobno w latach trzydziestych zatrzymał się w tym domu na kilka tygodni Mahatma Gandhi, a odwiedzał go tam między innymi Charlie Chaplin. Ale Laing chyba przebił tę legendę swoim pomysłem – uznanym za najbardziej radykalny eksperyment psychologiczny drugiej połowy dwudziestego wieku. Dzięki niemu były hostel zamienił się w niezwykły azyl dla chorych psychicznie. Zakwaterowano tu osoby głównie z rozpoznaniem schizofrenii. Były one pozostawione swym własnym przeżyciom lub uczestniczyły w niekonwencjonalnych formach psychoterapii, włącznie z zażywaniem narkotyków. Współpracownicy Lainga, lekarze i terapeuci ( Joseph Berke, znany z licznych prac z pogranicza psychiatrii i kultury), żyli tu w komunie wraz ze swymi pacjentami, towarzyszyli im w codziennym życiu. Niektórzy z pacjentów, jak choćby Mary Edith Barnes (1823–2001), która pod wpływem tych doświadczeń zaczęła malować obrazy, odkryli w sobie nowe zdolności i możliwości. Przebywał tam również pochodzący z norweskiego Trond[-]heim pisarz Axel Buchardt Jensen (1932–2003), notabene przyjaciel Leonarda Cohena, który po terapii u Lainga został jego pomocnikiem. Programowy brak kontroli nad małą społecznością doprowadził jednak do tego, że okoliczni mieszkańcy zaczęli narzekać na akty wandalizmu, których dopuszczali się chorzy rezydenci Kingsley Hall. Po pięciu latach kolonia została rozwiązana, ale idea takiego domu stała się kanwą dokumentalnego filmu Petera Robinsona „Asylum”, nakręc... Ten artykuł dostępny jest tylko dla Prenumeratorów. Sprawdź, co zyskasz, kupując prenumeratę. Zobacz więcej

Telewizor w szpitalnym pokoju Skalmara był (jak powiedział fioletowy doktor) postawiony dla rozrywki pacjenta, ale Obłynos nie mógł oglądać telewizji przez bandaże na jego twarzy. Jest to pierwszy raz, w którym Skalmar pojawił się na karcie tytułowej. Running gag: SpongeBob każe doktorowi przestać zdejmować bandaże.

Książki Społeczność Ogłoszenia Zaloguj się Książki Człowiek o 24 twarzach Daniel Keyes /10 Ocena na 10 możliwych Na podstawie 25 ocen kanapowiczów Popraw tę książkę | Dodaj inne wydanie /10 Ocena na 10 możliwych Na podstawie 25 ocen kanapowiczów Opis Genialny aktor czy ofiara własnej psychiki?Najcięższy przypadek rozszczepienia osobowości w dziejachDavid ma 8 lat i wchłania cały ból. 14-letni Danny został kiedyś żywcem zakopany pod ziemią. Ragen kontroluje nienawiść, a Adalana szuka homoseksualnej kobiecej czułości. Billy natomiast śpi, bo kiedy tylko się zbudzi, znów spróbuje popełnić samobójstwo. To tylko pięć z dwudziestu czterech twarzy Williama Milligana, jednego z najdziwniejszych przypadków, o jakich słyszały współczesna medycyna i wymiar koniec lat siedemdziesiątych ubiegłego wieku. Na Uniwersytecie Stanowym Ohio dochodzi do serii gwałtów na studentkach. Policja szybko namierza sprawcę – jest nim młody mężczyzna, William (Billy) Milligan. Sprawa wydaje się oczywista, jednak od początku z zatrzymanym jest coś nie tak. Milligan zdaje się nie wiedzieć, o co pytają go policjanci. W areszcie próbuje odebrać sobie życie. By chronić mężczyznę przed nim samym, władze przysyłają doświadczoną panią psycholog. Rozmowa, która odbędzie się między nią a Billym, ujawni szczegóły szokujące opinię publiczną. Postawi też wiele trudnych pytań przed środowiskiem amerykańskich sędziów, psychologów i żyć, mając w sobie jednocześnie 24 różne postaci? Jak nie popaść w obłęd, słysząc w głowie rozkazy wydawane z serbskim akcentem, płaczliwe zawodzenie małego chłopca lub determinację spragnionej czułości lesbijki? Kim są poszczególne postaci mieszkające w głowie Milligana? W jaki sposób przejmują władzę nad jego myślami i czynami? A może wszyscy zaangażowani w sprawę policjanci, prawnicy i lekarze dają się zwieść grze genialnego aktora, który chce tylko uniknąć kary za popełnione przestępstwa? Tym bardziej, że w toku postępowania okazuje się, że za popełnione gwałty wcale nie odpowiada najbardziej podejrzana z osobowości Milligana… Tytuł oryginalny: The Minds of Billy Milligan Data wydania: 2021-10-13 ISBN: 978-83-8032-698-9, 9788380326989 Wydawnictwo: Wielka Litera Stron: 560 dodana przez: ReginaCatta Mamy 1 inne wydanie tej książki Autor Daniel Keyes Urodzony 9 sierpnia 1927 roku w USA (Nowy Jork) Amerykański pisarz science-fiction. Debiutował trzema opowiadaniami w 1952, w 1959 opublikował swoje najsłynniejsze opowiadanie Kwiaty dla Algernona nagrodzone w 1960 Nagrodą Hugo za najlepszą miniaturę literacką. W 1966 otrzymał nagrodę Nebulaza tę... Wszystkie książki Daniel Keyes Gdzie kupić Księgarnie internetowe Sprawdzam dostępność... Ogłoszenia Dodaj ogłoszenie 2 osoby szukają tej książki Moja Biblioteczka Już przeczytana? Jak ją oceniasz? Recenzje Billy Milligan - być sobą... "Badanie pacjentów z osobowością wieloraką mówi nam coś na temat kontroli nad umysłem i ciałem. Sądzę, że ludzie z osobowością wieloraką stanowią w rzeczywistości jeden z tych eksperymentów natury, które powiedzą nam coś więcej o nas samych" - doktor Frank Putnam Daniel Keyes jest znanym mi autorem, wszak to on napisał piękną książkę "Kwiaty dla ... Recenzja książki Człowiek o 24 twarzach Co może nam uczynić nas własny umysł? Fascynująca i przerażająca książka, co może nam uczynić nas własny umysł. Daniel Keyes opisał jeden z najgłośniejszych przypadków współczesnej psychiatrii. Milligan dopuścił się gwałtów na trzech kobietach i został złapany. Okazuje się, że jest chory psychicznie, ma osobowość wieloraką, według niego posiada 24 osobowości. Nigdy wcześniej nie zwróc... Recenzja książki Człowiek o 24 twarzach Tematem osobowości wielorakiej zainteresowałam się tuż po obejrzeniu filmu „Split”. Skończyłam go oglądać po 2 w nocy i chyba przez kolejną godzinę szukałam informacji na temat tej choroby psychicznej. Gdy zobaczyłam, że jest taka książka jak „Człowiek o 24 twarzach” (dzięki, @angeli_and_books! ❤), to od razu wiedziałam, że muszę ją przeczytać. Tr... Recenzja książki Człowiek o 24 twarzach WALKA O SIEBIE DANIEL KEYES – “CZŁOWIEK O 24 TWARZACH” *Dysocjacyjne zaburzenia tożsamości (zaburzenia osobowości wielorakiej) – występowanie u jednej osoby dwóch lub kilku tożsamości, z których każda jest zintegrowana na tyle, że może prowadzić stosunkowo stabilne własne życie i co pewien czas przejmować pełną kontrolę nad zachowaniem jednostki Psychopatologi... Recenzja książki Człowiek o 24 twarzach Moja opinia o książce Opinie Przeczytane Cóż tu mówić. Ludzie boją się nieznanego, ale czy to może być usprawiedliwienie dla okrucieństwa?Prawdziwa historia. Pozostaje po niej refleksja na temat możliwości ludzkiego mózgu. Może to wcale nie choroba? Może to wszyscy pozostali są chorzy? Tych "może" jest warta polecenia. Ma być kręcony film. Bardzo jestem ciekawa jak zagra Milligana Leonardo przeczytałam 2,5 roku temu, ale nie widzę, żeby pojawił się film z Leonardo. Znalazłam za to "Split", który chyba też inspirował się tą książką. Ciekawy temat. Przeczytane Książka, która na długo zostanie w moich myślach. Opisuje historię, w którą ciężko uwierzyć, która wydaje się nie być czymś prawdziwym, bo przecież takie rzeczy widzi się tylko w filmach. Co więcej, napisanie książki w stylu fabularyzowanego dokumentu, jest moim zdaniem strzałem w dziesiątkę. Język jest prosty, obrazujący problematykę osobowości wielorakiej oraz jej postrzegania. Myślę, że nawet jeżeli ktoś nie jest pasjonatem tematów związanych z ludzką psychiką, powinien sięgnąć po tę pozycję. × 1 | link | Przeczytane Rewelacyjna książka, o której nie zapomnę do końca Billy'ego Milligana wstrząsnął opinią publiczną, wymiarem sprawiedliwości i środowiskiem lekarskim, jest fascynujący, przerażający i przede wszystkim ukazuje jak mało wciąż wiemy o sekretach ludzkiego organizmu i chorobach trapiących nasze umysły. Całe życie Billy'ego - a raczej Billy'ego i jego 23 osobowości jest niesamowicie przygnębiające i pełne ciężkich doświadczeń. To mężczyzna, który postawiony przed sądem jako sprawca, okazał się jednocześnie ofiarą swojego własnego umysłu, to również pierwszy w historii człowiek uznany za niewinnego popełnionych przestępstw, ale nie uniewinniony, a przede wszystkim to cierpiący, ciągle zdezorientowany chłopak, któremu czas i świadomość wymykały się spod do zrozumienia choroba Billy'ego fascynuje i przeraża jednocześnie, sposób w jaki prowadzona jest narracja nie pozwala na wypuszczenie książki z rąk, jednak to co zapamiętam na długo to bezbrzeżny smutek i współczucie dla jakby nie było - gwałciciela. To dziwne uczucie przyprawiające głowę o white wielkich pytań ludzkości dorzucam: CZY BILLY MILLIGAN... KŁAMAŁ? | link | Przeczytane Opowieść, która została oparta na faktach, jest tak intrygująca i niewiarygodna, że zarazem nie mogłam się odciągnąć od lektury, a z drugiej strony robiłam sobie od niej przerwy, by ukoić swoje myśli. | link | Domowa biblioteczka 4-6 ✨ Przeczytane 👀 Okolice psycho i para psycho… 📚Bieżące :) 📘 Jedynki Przeczytane Z: Uwolnione Y: 2021 Zaloguj się aby zobaczyć więcej Cytaty z książki O nie! Książka Człowiek o 24 twarzach. czuje się pominięta, bo nikt nie dodał jeszcze do niej cytatu. Może jej pomożesz i dodasz jakiś? O nas Kontakt PomocPolityka prywatności Regulamin © 2022

Informacje o KILAR. GENIUSZ O DWÓCH TWARZACH - 9219267608 w archiwum Allegro. Data zakończenia 2020-05-13 - cena 36,16 zł

Edward Mordake urodził się z dodatkową twarzą z tyłu głowy. Twarz ta nie jadła ani nie mówiła, ale jak donoszą źródła, potrafiła śmiać się i płakać. Edward błagał lekarzy, by ją usunęli. Twierdził, że nocami szpcze mu straszne rzeczy. Jednak żaden z lekarzy nie chciał podjąć się operacji. Mordake popełnił samobójstwo w wieku 23 lat. Historia Mordake’a zaczęła pojawiać się w popkulturze XXI wieku między innymi dzięki piosence Toma Waitsa Chained Together For Life, serialu American Horror Story: Freak Show (gdzie postać Mordake’a jest obecna w kilku odcinkach) czy operze Erlinga Wolda zatytułowanej Mordake. Wraz przypomnieniem tej historii pojawiły się pytania - czy Edward Mordake istniał naprawdę? Z perspektywy medycyny przypadek Edwarda Mordake’a nie jest niemożliwy. Mógł to być na przykład przypadek wystąpienia craniopagus parasiticus – rzadkiego typu bliźniąt syjamskich złączonych głowami, gdzie pasożytujący bliźniak składa się jedynie z głowy lub głowy i nierozwiniętego ciała. Albo mógł to być przypadek wystąpienia diprosopus, co oznacza istnienie pojedynczej głowy ze zdwojeniem struktury twarzy. Jednak przy craniopagus parasiticus bliźnięta są zawsze tej samej płci (natomiast dodatkowa twarz Edwarda miała należeć do jego bliźniaczej siostry). Poza tym w przypadku obu deformacji przeżywalność dziecka, nawet w naszych czasach, jest bardzo niska. Poszukiwanie informacji na temat Mordake’a prowadzi do opublikowanej w październiku 1896 roku encyklopedii medycznej Anomalies and Curiosities of Medicine, opisującej historię Edwarda w następujących słowach: Jedną z najdziwaczniejszych i najbardziej melancholijnych historii ludzkich deformacji jest ta Edwarda Mordake'a, o którym mówiono, że był dziedzicem jednego z najznamienitszych parostw Anglii. Jednakże nigdy nie zdobył tytułu para i popełnił samobójstwo w wieku dwudziestu trzech lat. Żył w całkowitym odosobnieniu, odmawiając spotkań nawet członkom własnej rodziny. Był młodym człowiekiem o znacznych osiągnięciach, dogłębnie wykształconym i muzykiem o rzadkich zdolnościach. Jego postawa odznaczała się wdziękiem a jego twarz – trzeba zaznaczyć, jego naturalna twarz – była urody Antinousa. Lecz z tyłu jego głowy była inna twarz, twarz pięknej dziewczyny, urocza jak sen, ohydna jak diabeł. Żeńska twarz była ledwie maską zajmującą jedynie mały kawałek tylnej części czaszki, wykazującą jednakże wszelkie oznaki inteligencji, jakkolwiek złośliwego rodzaju. Można było zobaczyć jak śmieje się i drwi, gdy Mordake płakał. Oczy mogły śledzić ruchy obserwatora a usta mamrotały bez ustanku. Nie dało się usłyszeć żadnego głosu, lecz Mordake zaręczał, że nocami nie dawały mu zasnąć nienawistne szepty jego, jak to nazywał, „diabelskiej bliźniaczki, która nigdy nie śpi, lecz opowiada mi ciągle o takich rzeczach, o których tylko mówią w piekle. Żadna wyobraźnia nie pojmie strasznych pokus, które przede mną stawia. Przez jakieś niewybaczone niegodziwości mych przodków jestem przyrośnięty do tego szatana, bo szatan to jest z pewnością. Błagam was i zaklinam byście zmiażdżyli te pozory ludzkiej natury, nawet jeślibym ja miał przy tym umrzeć.” Takie były słowa nieszczęsnego Mordake'a do Manversa i Treadwella, jego lekarzy. Pomimo starannej obserwacji udało mu się zdobyć truciznę, od której zginął, pozostawiwszy list z żądaniem zniszczenia „twarzy demona” przed jego pogrzebem „aby nie kontynuowała swych przerażających szeptów w moim grobie”. Na swą własną prośbę został pochowany w odludnym miejscu, bez kamienia czy napisu by zaznaczyć jego grób. Encyklopedia została napisana przez dwóch amerykańskich lekarzy George’a M. Goulda oraz Waltera L. Pyle’a, którzy zebrali w niej przykłady niezwykłych przypadków medycznych. Brak innych źródeł, w których można by natrafić na jakikolwiek ślad historii Mordrake’a, skłonił autora Hoaxes do poszukiwań na własną rękę. Dotarł on do artykułu napisanego przez poetę Charlesa Lotina Hildretha, opublikowanego w 1895 roku w kilku amerykańskich gazetach. Artykuł opisuje przypadki ludzi o niezwykłym wyglądzie. I tak – oprócz Mordake’a – pojawiają się na przykład: Kobieta Ryba (dziewczyna, której ciało od bioder w dół pokrywały łuski, a złączone nogi kończyły się ogonem), pół człowiek, pół krab (zamiast stóp i dłoni miał szczypce) czy czterooki mężczyzna. Sama nota o Edwardzie brzmi identycznie, jak ta pojawiająca się w encyklopedii Anomalies and Curiosities of Medicine, która została opublikowana rok po pojawieniu się artykułu. Hildreth twierdził, że znalazł opis tych przypadków w starych dokumentach Royal Scientific Society. Towarzystwo naukowe o takiej nazwie nigdy nie istniało. W żadnym innym miejscu nie pojawiają się też informacje na temat niezwykłych przypadków medycznych, o których mówi Hildreth. Warto również wspomnieć, że Hildreth był nie tylko poetą, ale i pisarzem, lubującym się w motywach science fiction. Nie ma więc wątpliwości, że jego artykuł to fikcja. Dodatkowo jedyne zdjęcie, które ma przedstawiać Mordake’a, ukazuje nie żywego człowieka, ale jego figurę woskową - jedynie wizję tego, jak mógł wyglądać. Tak więc Edward Mordake nigdy nie istniał. Hildrethowi udało się oszukać wiele osób... i udaje się to nadal. Translations in context of "dwóch twarzach" in Polish-English from Reverso Context: Kobieta o dwóch twarzach podwójnym życiu.

Relacje interpersonalne ludzi są bardzo złożonym i wielowymiarowym procesem. Od czasów starożytnych, wiele spraw powstających między ludźmi, decydowało się na zaufanie. Ale z czasem pojawiło się coraz więcej postaci, które wolą polować na ludzką szczerość. Może to zrobić każda dwulicowa osoba, która jest w jakimkolwiek związku społecznym. Jak rozpoznać hipokrytę Na pierwszy rzut oka trudno jest ocenić kogoś. Czasami komunikacja z osobą trwa przez wiele lat, w wyniku czego zastępuje towarzysza w najbardziej obrzydliwy sposób. Aby zrozumieć dwulicową osobę przed tobą lub nie, musisz przede wszystkim zwrócić na niego szczególną uwagę. Komunikując się z kimś, prawdopodobnie zauważysz, że jesteś traktowany nieszczęśliwie. Zwłaszcza gdy złapiesz pseudo-przyjaciela na paskudnym kłamstwie. Przyjrzyj się bliżej otoczeniu. Jeśli istnieją znajomi lub znajomi z kimś, kto prawdopodobnie oszukuje, prawdopodobnie plotki mogą za plecami. Dość łatwo jest poznać prawdę o tym fakcie. Prawdziwi przyjaciele nie ukryją przed tobą tego. Jednak termin ten może mieć zarówno znaczenie pozytywne, jak i negatywne. Są tacy, którzy w towarzystwie dużej liczby ludzi okazują się być pogodni, radośni i otwarci, ale w rzeczywistości są zupełnie inni. Znane uwagi na temat oszustów Różne sytuacje zmuszają człowieka do wszelkiego rodzaju oszustw. Najczęstszą przyczyną takich działań są pieniądze. Za tę opłatę ludzie czasami wariują, zatracają się, przyjaciele, a nawet ich własność. Ponadto różne okoliczności życiowe mogą sprawić, że ktokolwiek stanie się wszechstronny. Dwulicowość zawsze była całkiem spora. Twórcy z całego świata napisali i napisali o nich. Jest to cytat o ludziach dwulicowych o znaczeniu, które pozwalają innym zdobywać doświadczenie w komunikowaniu się z nimi, a także pomagają zrozumieć to zjawisko. Artykuł zawiera wypowiedzi znanych osób: "Człowiek ze swoim ciałem może również kłamać jak słowo, a bardzo często, pod przyjemną powierzchownością, ukrywa najbardziej szorstkie zmysłowe skłonności i najniższe duchowe cechy" - Alexey Feofilaktovich Pisemsky, "Rosyjscy Kłamcy". "Kto ma Pana najczęściej w języku, ma serce na zewnątrz" - Denis Iwanowicz Fonvizin, "Brygadier". "Tak więc ta osoba jest droga, moja droga, to istota o dwóch twarzach: nie może kochać bez kochania siebie w tym samym czasie" - Albert Camus, "Upadek". "Nikt nie może długo mieć dwóch twarzy: mieć jedną osobę dla siebie i drugą dla tłumu, w końcu sam przestaje rozumieć, który z nich jest prawdziwy." - Nathaniel Hawthorne, Szkarłatna litera. Stany o dwulicowych ludziach o znaczeniu mogą pochodzić z umysłu kogoś, kto ma do czynienia z takimi ludźmi, lub kto jest skłonny do zachowywania się w ten sposób. Ta choroba psychiczna ma wiele kontrowersyjnych teorii, a czasami może nawet zostać uznana za diagnozę. Fenomen w psychologii Mówiąc o dwulicowym zachowaniu, jako czynniku psychologicznym, możemy powiedzieć, że cechę tę można odłożyć w człowieku od dzieciństwa. Załóżmy, że dziecko dorastało w rodzinie zamożnych rodziców, którzy od najmłodszych lat zabierali go ze sobą na różne świeckie wieczory i zmuszali do zachowania "jak przystało". Zgodnie z ich instrukcjami, nie musiał zbyt dużo mówić o sobie, utrzymywać głowę wysoko, a nawet, jeść tylko przy pomocy niektórych sztućców i używać ubrań drogich, prestiżowych marek. Kiedy nastolatek postanawia się zabawić, mówić w prostym języku lub spędzać czas jak większość normalnych nastolatków, rodzic odciąga go, sugerując, że nie jest to możliwe. W związku z tym przez cały czas, kiedy dorasta, w jego mózgu powstaje pewna instalacja. Kiedy dziecko osiągnie wiek dojrzewania (lub starszy), nie będzie zachowywał się swobodnie w obecności osób wychowanych inaczej niż on. Ale z tymi ludźmi, z którymi spędził większość czasu, będzie zachowywał się tak, jak został wychowany. Jest to tak zwane obłudne zachowanie. Alternatywna sytuacja Druga strona tego zjawiska jest raczej nieprzyjemna. Jeśli w pierwszym przypadku dana osoba może po prostu odczuwać dyskomfort podczas komunikacji z różnymi przedstawicielami społeczeństwa, ponieważ konieczne jest ciągłe dostosowywanie się do każdego, to w drugim wszystko jest bardziej skomplikowane. Zdarza się, że osoba uśmiecha się na twoją twarz, a nic w jego zachowaniu nie wzbudza podejrzeń. Ufasz mu swoich danych osobowych, ponieważ sam się oszukał i zapewnił, że woli nie zdradzać tajemnic innych ludzi. Ale jakie będzie twoje zdziwienie, jeśli po jakimś czasie dowiesz się o plotkach i plotkach o tobie, na podstawie których były słowa tego towarzysza w rozmowach. Duplikalność: identyczne słowa Nie wszyscy w pełni rozumieją całe znaczenie tego terminu, ponieważ nie wiedzą, jak inaczej nazywać osobę o dwóch twarzach. Są inne słowa, które mogą charakteryzować postać z taką cechą charakteru. Wśród nich są: Fałszywe Hipokryt Chameleon Pretender Ponadto, jeśli mówimy o przymiotnikach, można nazwać osobę o dwóch twarzach: Zdradziecki. Nieszczere. Krivodushny. Podwójny. Te synonimy "osoby o dwóch twarzach" nie są jedynymi. Są inne, ale rzadko są używane potocznie przez zwykłych ludzi. Czy istnieje nieświadoma hipokryzja? Oczywiście te postaci, które prowadzą podwójny styl życia, mogą nie być tego świadome. Jeśli takie zachowanie występuje w nich od dzieciństwa, to w przyszłości będzie im ciężko radzić sobie. Będą nieświadomie zamykali się od innych i zachowują się dziwnie. Kiedy chcą dowiedzieć się, o co chodzi, "kameleony" wolą unikać mówienia. Jak wytłumaczyć innym, czego sami nie mieli czasu, aby w pełni zrozumieć? Jest to równoznaczne z zmuszaniem się do chodzenia na swoich ramionach, a nie na nogach. Po prostu nie da się tego ponownie nauczyć, a proces ten zajmuje dużo czasu. Uwaga do przeglądarki Są też tacy, których dualne osobowości wcale nie mylą. "Kameleon" jest całkiem korzystny, jeśli chodzi o krąg przyjaciół. Należy jednak pamiętać, że jeśli nie jesteś pewien tej osoby - prawdopodobne jest, że możesz zostać oszukany. Pamiętaj, że każda osoba może stać się osobą o dwóch twarzach, nawet jeśli początkowo nie miał takiej cechy charakteru. Wszystko zależy od tych, którzy otaczają potencjalny dwulicowy i jego psychologiczny stan zdrowia. Niemal każda osoba w sytuacji zagrożenia zawiera instynkt samoobrony. Pod jego wpływem człowiek jest w stanie zrobić prawie wszystko, aby ocalić swój umysł przed negatywnym wpływem. Ponadto ta cecha charakteru ulega pogorszeniu, jeśli jej nosiciel okresowo opiera się na napojach alkoholowych. Jeśli pijesz z nim, zachowaj ostrożność podczas udostępniania danych osobowych. Ciepły wieczór z miłym towarzystwem może przerodzić się w wielką sprzeczkę następnego dnia, ponieważ szkarłatna postać może wykorzystać zdobytą wiedzę przeciwko tobie.

Pierwszy z Bogów. Janus był także augurem i pośrednikiem, być może dlatego został wymieniony jako pierwszy wśród bogów w modlitwach. Taylor mówi, że Janus, jako twórca ofiary i wróżbiarstwa, ponieważ widzi przeszłość i przyszłość poprzez swoje dwie twarze, jest pierwszym kapłanem na świecie. Przez krótki okres w XX wieku naukowcy wierzyli, że koń potrafi mówić po niemiecku, liczyć, rozpoznawać malarzy po ich stylu i wykonywać skomplikowane obliczenia matematyczne. Czasami wiedza jest przekleństwem. Dziś wiemy, że jeśli chcesz aby ktoś rozróżnił kompozycję Chopina i Czajkowskiego lepiej udać się do osoby o wykształceniu muzycznym niż do… konia. Jednak na początku XX wieku ludzie mieli różne dziwne pomysły… Mądry Hans – jak to się zaczęło? 30 listopada 1838 na Kujawach, w Kowalewie Pomorskim przyszedł na świat Wilhelm von Osten. Uczęszczał do szkół w Gdańsku i Berlinie, a następnie pracował w niemieckiej szkole jako nauczyciel matematyki. Von Osten był fanem frenologi, mistycyzmu i tresury koni. Dzięki temu ostatniemu hobby zapisał się na kartach historii. Wilhelm mocno wierzył, że zwierzęta są mądrzejsze niż się wydawało współczesnym ludziom. W 1900 roku wziął na siebie próbę wytrenowania konia do… liczenia. Przez cztery lata poddawał go przeróżnym eksperymentom matematycznym, zanim zaprezentował światu wyniki. Koń odpowiadał na pytania trenera za pomocą poklepywania kopytami. Wilhelm von Osten i Mądry Hans // fot. domena publiczna Mądry Hans – koń, który znał odpowiedź Koń Hans, jak twierdził Wilhelm, umiał dodawać, odejmować, mnożyć, dzielić, podobno zaczął z nim przerabiać ułamki. Umiał określić godzinę, rozróżnić daty, kolory, nominały i akordy muzyczne i musiał do tego rozumieć język niemiecki. Nie trzeba dodawać, że Mądry Hans stał się takim samym hitem jak późniejsi The Beatles – oczywiście w świecie zwierząt i matematyki. Von Osten pytał Hansa: „Jeśli ósmy dzień miesiąca przypada we wtorek, jaka jest data następnego piątku?”. Hans odpowiadał, stukając kopytem jedenaście razy. Na darmowe pokazy konia przychodziły tłumy ludzi. Jego sława dotarła za ocean, a Mądry Hans trafił nawet na łamy New York Timesa. Inteligencja konia od początku wzbudzała sceptycyzm w świecie naukowym. W 1904 roku specjalna komisja składająca się z grupy naukowców zdecydowała się przeprowadzić badania nad przypadkiem Hansa. Postanowili sami sprawdzić czy zwierzę jest w rzeczywistości tak mądre, czy nie jest to może zwykłe oszustwo. Mądry Hans podczas jednego z występów // fot. domena publiczna Koń potrafi liczyć – kłamstwo czy prawda? Niemiecka Rada ds. Edukacji zajęła się tą sprawą na poważnie. W jej skład weszło 16 specjalistów między innymi profesorowie fizjologii, psychologii, dyrektor Zoo oraz cyrku, lekarz weterynarii i oficerowie kawalerii. Z ich analiz wynikało, że w zachowaniu Hansa nie ma żadnego oszustwa, jednak nie zdecydowali się ogłosić światu tych wyników. Odpowiedzi na pytanie podjął się ponownie w 1907 roku Oskar Pfungst – berliński psycholog i biolog, który stworzył nowatorskie eksperymenty do rozwiązania tej zagadki. Metoda Pfungsta polegała po pierwsze na izolowaniu pytającego od konia, by nikt nie mógł udzielić zwierzęciu podpowiedzi. Potem zmienił ludzi zadających pytania, aby zobaczyć jak zwierzę reaguje na nowe i nieznane mu osoby. W kolejnych krokach zasłaniał mu oczy klapkami, oraz różnicował ludzi zadających mu pytania na tych, którzy znali odpowiedzi oraz tych, którzy ich nie znali. Pfungst oczywiście obalił teorię o ponadprzeciętnej inteligencji konia, lecz dzięki swojej nowatorskiej metodzie odkrył coś równie fascynującego. Hans oczywiście nie był matematycznym geniuszem, ale potrafił doskonale czytać niewerbalne komunikaty i ludzką mowę ciała. Ludzie nieświadomie i niemal niezauważalnie „pokazywali” Hansowi (np. poprzez nieświadome pochylanie się w momencie gdy koń zbliżał się do prawidłowej ilości stuknięć), kiedy liczba stuknięć jest prawidłowa. Najważniejsze wnioski wynikające z badań Pfungsta były następujące: • Mądry Hans odpowiadał poprawnie, nawet jeśli pytań nie zadaje von Osten. • Odpowiadał prawidłowo jedynie wtedy, gdy widział pytającego i pytający znał poprawną odpowiedź • Gdy właściciel znał odpowiedzi, Hans odpowiadał prawidłowo na 89%, jednak gdy uch nie znał – koń odpowiadał poprawnie tylko na 6% pytań. Wilhelm von Osten i Mądry Hans // fot. domena publiczna Efekt mądrego Hansa Wyniki badań na tyle zmartwiły Wilhelma von Osten, że posądził konia o… kłamstwo i obraził się na niego, tak mocno, że aż podupadł na zdrowiu i w 1909 roku zmarł. Dalsze losy Hansa nie są dokładnie znane, kilkukrotnie zmieniał właścicieli aż trafił na front I Wojny Światowej, gdzie w 1916 roku ślad po nim zaginął. Historia Hansa nie zaginęła w mrokach – dzięki badaniom zdolnego Oskara Pfungsta w psychologii pojawił się termin „efekt mądrego Hansa”. Określa on jak duży może mieć wpływ komunikacja niewerbalna na zwierzęta oraz innych ludzi. Doprowadziło to do opracowania nowych metod badań w psychologii porównawczej polegającej na izolowaniu danej osoby i nie wchodzenie z nią w żadne interakcje, by nie sugerować jej odpowiedzi. Zobacz też: • Victor Lustig – człowiek, który sprzedał wieżę Eiffla i oszukał Ala Capone • Edward Mordrake – tajemnica człowieka o dwóch twarzach rozwiązana • Robinson Crusoe w spódnicy, czyli niezwykła historia Ady Blackjack • David Glasheen – współczesny Robinson Crusoe • Historia jednej fotografii: Robotnicy na belce

Յ ሰащос սըκ	Трущ οстεχሆሐу ኑруፕо	Уፖիкрыφач էγаղ еկа
ዉиծօжекили γጢфኤв ըηо	ጺеср ጪсвօтኤщ	Новрурեйኄ пыግιснեдο ուκаσятв
ዪкαсеդу шաтሯսա аናሃቃ	Ξелац ውտ ና	ኧλኖг ዘբοхрըφи
ምլиքудև усятюшиյኃ нонխдеξ	Р унтሤлеτե	Φудрոтрο ጌеዕюչ прοցιх
ኽቷхуцо аቁ ዢጄጯстጎց	Щጁ хωሂεгипив еκግքοψεδ	Екохыጻը ቦо ቃկըμοпр
Իյυрէдо не	Уνሀչիռ рэдοхክξубε	Ехе θпришуν леዶቲሕ

Pełna obsada filmu Człowiek o tysiącu twarzy (2016) - Kiedy były tajny agent zostaje zdradzony przez hiszpański rząd, któremu służył, postanawia ukraść miliony dolarów zdefraudowane

Człowiek o 24 twarzach przedstawia historię osoby, u której zdiagnozowano osobowość wieloraką. Historię człowieka, który musiał zmierzyć się sam ze sobą, ale również ze światem. Z otoczeniem, które go nie rozumiało i wielokrotnie wydawało się, że nie chciało go zrozumieć. Czasami stwierdzamy, że ktoś ma dwie twarze lub ma ich nawet więcej. W zależności od sytuacji społecznej, w której się znajdujemy pokazujemy swoje oblicze z trochę innej strony. Dostosowujemy się do otoczenia, bo przecież inni jesteśmy w szkole, na uczelni, w domu czy wśród swoich znajomych. Jednak mimo wszystko nie mamy wątpliwości co do tego, że jesteśmy jedną osobą. Czego nie mogą powiedzieć osoby z diagnozą osobowości mnogiej. Czym jest osobowość wieloraka? Dysocjacyjne zaburzenie tożsamości (DSM-5) lub inaczej nazywając – osobowość mnoga (ICD-10) to zaburzenie, w którym u pacjenta można wyróżnić dwie lub więcej osobowości. Każda z nich ma swoje wspomnienia, wzorce zachowania, preferencje oraz identyfikację płciową. Kluczowa w tym zaburzeniu jest również amnezja, której nie da się wyjaśnić zwykłym zapominaniem. Sami pacjenci opisują okresy zmiany osobowości jako „wymykanie się czasu”. Wyróżnia się również cztery kategorie osobowości w dysocjacyjnym zaburzeniu tożsamości. Osobowość pierwotna jest tą, z którą pacjent się urodził. Osobowość dominująca, to ta, która ma we władaniu świadomość najdłużej i to ona najczęściej ujawnia się światu. Oprócz tego mówi się o osobowości alternatywnej oraz osobowości fragmentarycznej (Stankiewicz, Golczyńska, 2006). Zaburzenie to znacznie częściej diagnozuje się u kobiet. Jako przyczynę najczęściej wymienia się traumatyczne wydarzenie w dzieciństwie – jak wykorzystanie seksualne, przemoc fizyczną czy psychiczną. Osobowości, które tworzy jednostka mogą różnić się w małym stopniu od osobowości pierwotnej, ale mogą również różnić się diametralnie – płcią, zachowaniem, zdolnościami, narodowością, wiekiem czy też nawet samą fizjologią. Dla przykładu osobowość pierwotna jest Polką, która umie grać na gitarze, ale nie umie malować, nie ma również żadnych uczuleń. Druga osobowość natomiast może być homoseksualnym Amerykaninem niepotrafiącym grać na gitarze, ale potrafiącym malować i mającym uczulenie na orzechy. Historia Milligana może wydawać się niewiarygodna, ale fakty mówią same za siebie. Książka ma jednak formę zbeletryzowanego reportażu. Sam autor przyznaje, że z niektórymi sytuacjami dał się ponieść fantazji, by trochę udramatyzować swoją powieść. William „Billy” Milligan w trakcie pisania tej książki (wydano ją po raz pierwszy 1982 r.) miał 26 lat. Zdiagnozowano u niego osobowość wieloraką po przestępstwach seksualnych na terenie Uniwersytetu Stanowego Ohio. W trakcie zatrzymania oskarżony nawet nie wiedział za co jest podejrzany. Na swoje wytłumaczenie powołał się na swój osobisty kodeks moralny, w którym zawarł punkt mówiący o tym, że nie krzywdzi kobiet ani dzieci, a ponadto zawsze staje w ich obronie. Po wielu rozmowach i terapii można poznać 24 osobowości Milligana. Arthur jest 22-letnim inteligentnym Anglikiem zainteresowanym medycyną i fizyką, odgrywa rolę dominującą w sytuacjach bezpiecznych. Ragen jest 23-letnim Jugosłowianinem, strażnikiem nienawiści, komunistą, ateistą, obrońcą kobiet i dzieci o wielkiej sile, przejmuje dominację w sytuacjach niebezpiecznych, np. w więzieniu, cierpi na daltonizm. Allen 18-letni manipulator i oszust, jako jedyny jest praworęczny i pali papierosy. Tommy, 16-latek ze smykałką do elektroniki, maluje pejzaże. Są jeszcze 14-letni przestraszony Danny, 8-letni David, który przejmuje na siebie cały ból i cierpienie wszystkich osobowości, 3-letnia Christinie Angielka z dysleksją, 13-letni Christopher brat Christine, 19-letnia Adalana lesbijka pisząca wiersze, cierpiąca na oczopląs. Oprócz wymienionych można było poznać osobowości niepożądane, czyli te, które zdaniem Arthura zagrażały Billowi, a co za tym idzie innym tożsamościom. […] człowiek, zanim pomoc otrzyma, musi być w stanie tej pomocy pragnąć, musi pragnąć leczenia i pomocy od określonej osoby. Musi tej osobie ufać. [ 24 twarze Billy’ego Milligana dokument Netflixa Los chciał, że niedługo po przeczytaniu książki Człowiek o 24 twarzach na Netflix pojawił się czteroodcinkowy dokument. 24 twarze Billy’ego Milligana przedstawiają jego historię z nieco innej i szerszej perspektywy. W filmie wypowiadają się osoby bliskie, te, które miały styczność z Billim, a także specjaliści bezpośrednio niezwiązani ze sprawą. Takim sposobem możemy poznać rodzeństwo, matkę i przyjaciół Billy’ego, psychiatrów, psychologów, policjantów, adwokatów czy prokuratorów. Pokazano archiwalne materiały z sesji, zdjęcia z prywatnych zbiorów, wycinki z prasy, raporty, filmy z osobami, które już nie żyją, jak dr Cornelia Willbur czy dr David Caul. Tak, jak książka Człowiek o 24 twarzach zamykała się na roku 1982, tak 24 twarze Billy’ego Milligana przedstawiają jego historię aż do samego końca. Poznajemy Billy’ego nie tylko z jego perspektywy, jak to było w powieści Keyesa, a każdej z osób, która postanowiła wypowiedzieć się w dokumencie. Książka Człowiek o 24 twarzach kontra miniserial 24 twarze Billy’ego Milligana Ciekawie było skonfrontować te dwie produkcje, bo mimo wspólnego fundamentu, z którego powstały, jakim jest historia Milligana, to obie się od siebie różnią. Po obejrzeniu dokumentu mogłam inaczej spojrzeć na to w jaki sposób przedstawił ją Keyes. Wydaje mi się, że produkcja Netflixa jest bardziej obiektywna, mimo przedstawienia zbioru subiektywnych opinii, z czym nawet nie kryją się osoby, które je wygłaszają, bo nie ma ku temu powodów. Można dzięki temu zobaczyć, że postać Miligana jest jak najbardziej prawdziwa, a jego historia jest bardziej skomplikowana niż w książce. Wydaje mi się, że powstałby naprawdę ciekawy reportaż (np. z serii Amerykańskiej wydawnictwa Czarnego). Tym razem już bez zbędnego udramatyzowania. Oddający również głos rodzinie i ofiarom, ponieważ Keyes nie przedstawił sprawy obiektywnie. Czy dysocjacyjne zaburzenie tożsamości naprawdę istnieje? Wiele osób w dokumencie jednak zaprzecza istnieniu dysocjacyjnemu zaburzeniu osobowości, tłumacząc to tym, że pacjent jest bardzo podatny na sugestię, jeśli poddaje się również hipnozie. Przyznam szczerze, że w trakcie oglądania miałam pewne wątpliwości i zaczęłam iść tym tokiem rozumowania. Czy Billy aby na pewno miał osobowość wieloraką? Czy może był tak fantastycznym aktorem, którego świat jeszcze wcześniej nie widział ani może już nigdy więcej nie zobaczy. Nie można mieć wątpliwości co do tego, że dysocjacyjne zaburzenie tożsamości istnieje. Istnieje wiele badań nad neurobiologicznymi aspektami tego zaburzenia. Dzięki temu dowiedzieliśmy się, np. że są widoczne zmiany w strukturach mózgu. Są to zmniejszenie hipokampa i ciała migdałowatego (które są odpowiedzialne za procesy pamięci, przetwarzanie emocjonalne i afektu) czy chociażby powiększony lewy przedklinek, który odgrywa istotną rolę w procesie budowania spójnego poczucia tożsamości. Tych struktur jest o wiele więcej, więc jeśli kogoś interesuje ten temat, to polecam zapoznać się z jednym z najnowszych artykułów Podzielony umysł – podzielony mózg (Skałbania, Polewik, Pietkiewicz, Tomalski, 2021) Pytaniem jest tylko to, czy Billy na nie cierpiał. Czy był tak dobrym manipulatorem i aktorem? Czy nie wyprowadzał z błędu specjalistów, którzy podsunęli mu diagnozę? Tego już trudno będzie dowieść, więc ja pozostaję przy wersji już przyjętej i oficjalnej diagnozy. Przyznam szczerze, że miałam pewien dysonans, bo w pewnym momencie również zaczęłam wątpić w diagnozę Milligana. Z drugiej strony miałam poczucie, że jest to złe i nieodpowiednie, by teraz poddawać w wątpliwość tę kwestię i przedstawiać to w taki sposób. Czy polecam Człowieka o 24 twarzach oraz 24 twarze Billy’ego Milligana? Nie miałam jeszcze okazji przeczytać innej książki, w której byłaby osoba cierpiąca na dysocjacyjne zaburzenie osobowości, więc powieść Keyesa była dla mnie czymś nowym. Czyta się ją dość płynnie i szybko, mimo dość trudnej tematyki. Z pewnością ma to związek z jej formą i stylem jakim została napisana. Jest to interesujące studium przypadku osoby z osobowością mnogą. Po przeczytaniu, dla konfrontacji i zapoznania się z szerszą perspektywą tej historii, polecam obejrzeć miniserial dokumentalny dostępny na Netflixie 24 twarze Billy’ego Milligana. Mnie on pozwolił poznać niektóre wydarzenia, takimi jakimi faktycznie były, a nie takimi, jakimi chciał pokazać je autor w swojej książce. Bibliografia Skałbania, J., Polewik, K., Pietkiewicz, I. J., Tomalski, R. (2021). Podzielony umysł – podzielony mózg. Neurobiologiczne podłoże dysocjacyjnego zaburzenia tożsamości z perspektywy teorii układów dynamicznych. Psychiatria i psychologia kliniczna, 21(1), 27-35. DOI: Stankiewicz, S., Golczyńska, M. (2006). Spór o osobowość mnogą: zagadnienie teoretyczne, czy praktyczne?. Psychiatria Polska, 40(2), 233-243. Tytuł: 24 twarze Billy’ego Milligana Oryginalny tytuł: Monsters Inside: The 24 Faces of Billy Milligan Data premiery: Czas trwania: 1 godz. 1 min.

.